Jan Paweł II oficjalnie świętym. To jest niesamowite że mamy świętego naszych czasów, kogoś kogo mogliśmy obserwować przez lata, spotykać się z nim, poniekąd także towarzyszyć w jego chorobie i śmierci.
Jan Paweł II to człowiek z wielką charyzmą i wielkimi talentami. Był wielkim myślicielem, filozofem, profesorem, a jednocześnie zwykłym pasterzem- przewodnikiem młodzieży, rodzin, przewodnikiem zwykłych ludzi. Umiał trafić do inteligencji, naukowców, ale także zwykłych prostych ludzi. Przyciągał do siebie wszystkich ludzi dobrej woli, nie tylko wierzących.
Z jednej strony był, niezwykle otwartym aktywnym kapłanem. Otwartym na rozwiązania ewangelizacyjne, znacznie przecież wyprzedzające jego czasy- gdy był zwykłym księdzem i biskupem. Był niewątpliwie człowiekiem z wielką odwagą i charakterem nie bojącym się trudnych i kontrowersyjnych decyzji. Jednocześnie był człowiekiem zwykłym: kibicem piłki nożnej, uprawiającym sporty- basen, narty, kochającym wycieczki w góry. Człowiekiem uwielbiającym spotkania z ludźmi, biesiady czy osobiste rozmowy z innymi. Człowiekiem z charakterem, łamiącym konwenanse: najpierw te dotyczące relacji biskupa z wiernymi, a potem prastare watykańskie odgradzające papieża od wiernych. Jednocześnie był człowiekiem modlitwy, zatopionym w Bogu, wielkim mistykiem, bez reszty ufającym Bożej Opatrzności.
Niektórzy wyrażają obawę że dzisiejsza kanonizacja zamknie pewien etap, zamknie Jana Pawła II na dobre w annałach historii. Mi wydaje się natomiast, że będzie odwrotnie, że Kanonizacja to jest kolejne wydarzenia które wielu z nas otworzy na Jego naukę i skłoni do zapoznania się z nią na serio. Tak jak wielu pod wpływem jego pielgrzymek i nawet kilkusekundowych spotkań zmieniało swoje życie, jak wielu na serio doceniło jego osobę po jego śmierci czy zwróciło na niego uwagę podczas beatyfikacji tak i teraz w sercach wielu z nas Jan Paweł II odciśnie piętno swojej osoby.
