Poczułam się dzisiaj tak, jak musieli się czuć moi przodkowie w czasie II wojny światowej. Wszyscy przeciwko wolnemu, suwerennemu Państwu. Państwu, w którym ludzie spokojnie żyją, w którym nie ma żadnych rozruchów, w którym są załatwiane wewnętrzne sprawy Państwa. Żeby było bardziej żałośnie to ta sama Unia nic nie mówiła przez lata i nie widziała żadnego naruszenia demokracji, gdy nie wypełniano orzeczeń TK, gdy wybierano sędziów na zapas, gdy media przesycone były manipulacją i narzucaniem tylko jedynie słusznej linii. Dzisiaj odniosłam wrażenie że w UE jesteśmy Państwem II kategorii, które jest od wykonywania poleceń i realizacji zamierzeń Niemców, albo, że w ogóle przestaliśmy być Rzeczpospolitą Polską, a staliśmy się państwem o nazwie UE.
Unia ogranicza nam i dyktuje co wolno nam sadzić, produkować, czy wędzić, czyli ogranicza naszą wolność i samodzielność, ale jest wszystko w porządku. Teraz UE będzie nam dyktować treść naszych ustaw.
Zostaliśmy sami kompletnie w ten okropny dzień, a co gorsza to część zwanych Polakami także była przeciwko własnemu Państwu chroniąc nie demokrację, a własne stołki i zachcianki UE.
Myślę sobie, że ta część Polaków, która kocha swoje Państwo, a nie jakąś UE powinna zastanowić się, czy nie powinniśmy zacząć na poważnie rozważać wystąpienie z tego bagna, aby naprawdę móc w spokoju realizować plany najlepsze dla naszego Państwa i Narodu. Może warto się zastanowić czy kupowanie w Lidlu, Obi, Praktikerze, itd. jest dla nas niezbędne? Może warto podliczyć ile zyskują na nas państwa starej UE? Może warto rozważyć, czy nie wystarczy, że oglądamy media znajdujące się w rękach naszych odwiecznych „przyjaciół”.
Jakże dzisiaj aktualne jest powiedzenie „od przyjaciół zachowaj nas Panie, bo z wrogami poradzimy sobie sami”.
