Dźwięki mowy w języku angielskim różnią się znacznie od dźwięków języków słowiańskich, w tym polskiego. Język angielski dysponuje większym arsenałem samogłosek niż język polski; brzmią one inaczej i nie mogą zostać zastąpione polskimi samogłoskami, abyśmy nie usłyszeli, że mamy „heavy foreign accent”. Samogłoska powstaje w wyniku rezonansu, jaki wywołuje przepływ powietrza przez jamę ustną, której wielkość, kształt i właściwości wynikają z kształtu i położenia jakie przyjmuje język (narząd mowy) i wargi, a także czy są napięte czy rozluźnione w trakcie produkowania (wypowiadania) dźwięku.
W języku angielskim rozróżniamy następujące samogłoski, które zostały przedstawione graficznie znakami transkrypcyjnymi (zaadaptowanymi z wordowskich fontów) oraz przykładami wyrazów, w jakich wystepują.
[æ] jak w bad [a:] jak w past,castle, march, palm [e] jak w bed, heavy, said [З:] jak w bird, turn, learn, word [ı] jak w bit, spirit, litter [i:] jak w beat, meet, litre, Peter [o] jak w pot, got, boss [o:] jak w bought, ford, caught, thought [u] jak w foot, pull, took [u:] jak w food, pool, through [Λ] jak w cut, come, worry [∂] jak w about, summer Jak można zauważyć polskie samogłoski reprezentowane przez litery /e/, /i/, /o/, /u/ w języku angielskim występują w parach, różniących się głównie długością (ale nie wyłącznie, szczególnie w przypadku [e] - [З:]), zwanych parami minimalnymi, czyli takimi, w których zastąpienie jednej samogłoski drugą zmienia znaczenie wymawianego słowa, jak w przykładach poniżej:
bed – bird
live – leave
pot - port
full – fool
Interesujący jest fakt, że taka sama samogłoska występuje w come, worry jak w cut (nie dotyczy wymowy słowa word, a w Ameryce także worry, gdzie wypowiadamy samogłoskę jak w bird). Manierą pisarską XIV wiecznych skrybów, była zamaszysta pisownia liter /m/, /n/, /v/, /r/, /l/ w taki sposób, że zlewały się one z /u/, co wyglądało jak (niestety blog nie przyjmuje tutaj fontu o nazwie 'BrushScript', więc na razie z poglądu nici) wurry, luve, cume, nune., ale jeszcze bardziej „zawijasiasto”
Wobec kłopotów z odczytaniem przepisywanych ksiąg, pisownię wyrazów, gdzie oryginalnie w w/w kontekstach występowało /u/ postanowiono zamienić na /o/, i osobiście nie wiem dlaczego właśnie na /o/. Bez powyższego wytłumaczenia angielska wymowa dźwięków, reprezentowanych przez literę /o/ będzie niezrozumiała, niekonsekwentna, nielogiczna, i konia z rzędem temu, kto domyśliłby się, dlaczego wymawiamy tę samą samogłoskę w słowach comfort, love, dove, glove, done, none, worry, co w słowach cut czy duck. Zamiana /u/ na /o/ w pisowni nie dotyczy słów, które nie były wtedy znane, jak również znanych słów o małej częstotliwości używania (w piśmie).
