To bardzo przykre, kiedy w szczęśliwym i spokojnym społeczeństwie, opartym na tolerancji i zgodzie dochodzi do takiej tragedii, jak wczoraj w Oslo i na wyspie Utoya. Dla Norwegów musi to być ogromny szok, podobnie jak pewnie niecały rok temu w Sztokholmie, czy przy nieudanych zamachach miesiąc temu w Helsinkach. Skandywia jakoś nigdy nie miała po drodze z islamskimi terrorystami, stąd nie dziwią pierwsze podejrzenia, że wczorajszy zamachowiec był z nimi powiązany. Ale prawda jest jeszcze bardziej brutalna. To Norwegia musi teraz przełnąć gorzką pigułkę, że nawet idealny, postępowy i lewicowy system nadal posiada pewne elementy ciemnej materii, która ujawnia się w krwawy sposób. Spychanie na margines prawicowych ruchów prowadzi do frustracji, a w wyniku tego ktoś w końcu chce przypomnieć światu o tym, że jego ideały też są górą, a przeciwników trzeba wytępić. I najgorsze, że pewnie gdy ten biedny, zagubiony człowiek strzelał do młodych, bezbronnych i niewinnych ludzi, to czuł się bohaterem. Choć norweska policja nie wyklucza współpracy, więc jest ryzyko że zrodziła się cała grupa.
Pytanie, co zrobi Norwegia gdy minie szok? Czy uzna, że to są ofiary które trzeba ponosić w imię zdrowego społeczeństwa, czy zmieni swój tor i wejdzie na ścieżkę vendetty przeciwko prawicowemu, fanatycznemu elementowi?
I jeszcze korzystając z miejsca w tej notce, pragnę wyrazić dezaprobatę wobec tutejszych autorów notek, przeważnie o prawicowych poglądach, nie chcą tej gorzkiej pigułki przełknąć i zaczynają wręcz tłumaczyć zamachowca! Że winny lewicowy system, że winny rząd i to że zabijane dzieci nie miały przy sobie broni. NIektórzy zarzucają, że zostają indoktrynowani jako lewicowe ugrupowanie, zapominając że prawica też często sięga do młodzieżówki (MW, FM PiS, ect. ). Nikt nie widzi, że to prawica najczęściej sięga po elektorat do najgorszej maści elementu, nacjonalistów, neonazistów i fanatycznych chrześcijan (którym do prawdziwych daleko). Tych, dla których przemoc i nienawiść jest realną alternatywą. Ja już dawno zauważyłem, że w swej pogardzie do strony przeciwnej dążymy do nowej tragedii. Nie wiem czy będzie to kolejna katastrofa, czy kolejny polityczny mord, czy doprowadzenie kogoś do samobójstwa. Ale smutno mi się robi, gdy przeczucie o nieuniknionym staje się realne...
