Wiosna,
wiosna deszczowa, potopowa, a w merdiach już na stale miernoty
wprowadzają każdym tytułem w błąd. Ciężko przeczytać
jakikolwiek kawałek tekstu, jeśli „autorem” jest jakiś
domorosły redaktor z awansu medialnego.
Kiedyś
trzeba było skończyć polonistykę, by dostać się na
dziennikarstwo i dopiero dzisiaj, w dzisiejszej rzeczywistości
możemy stwierdzić, ze słuszne były założenia dydaktyczne
mądrych akademików, ze słowo pisane i tym bardziej mówione może
sprzedawać jedynie ktoś, kto nie tylko posiada charyzmę i ma
cokolwiek ciekawego do powiedzenia, ale poza tym ma co najmniej
magistra polonistyki popartego drugim fakultetem – „dziennikarstwo”.
Czasy
się zmieniły, życie przyspieszyło, a mimo to przynajmniej
teoretycznie zostały poważne profesje takie jak dziennikarz, które
powinny być poparte solidnym wyższym wykształceniem.Studia
dziennikarskie w Polsce to studia licencjackie lub magisterskie,
których program kształcenia zazwyczaj trwa 3 lata (studia I
stopnia) lub 2 lata (studia II stopnia) i kończy się uzyskaniem
dyplomu (licencjata lub magistra).W procesie rekrutacji na
studia dziennikarskie najczęściej wymagane przedmioty maturalne to:
język polski, język obcy, geografia, historia, historia muzyki,
historia sztuki, biologia, chemia, filozofia, fizyka, fizyka i
astronomia, informatyka, matematyka, wiedza o społeczeństwie.
I
tu moja uwaga:
zrezygnowano
niestety z obowiązkowego Mastera z polonistyki, na rzecz omówmy
się, niższego poziomu wiedzy powiedzmy abiturnienckiej, maturalnej,
gdzie poziom culture generale (tak z francuska) jest oczywiście
nieporównanie niższy od tego wykładanego i zdobywanego na (i w)
katedrze polonistyki renomowanych, polskich Uniwersytetów. Wiem
wiem, poziom tychże uniwerków obniżył się znacznie, ale mimo
wszystko magister polonistyki, to nie to samo co świeżo upieczony
maturzysta.Ok,
jest jak jest i powinno być nieźle tyle, ze nie jest ponieważ
zdecydowana większość informacji, która nas zalewa w
internetowych mediach, będących często cyfrowymi formami
papierowych dzienników, to grafomański blekot samouków, jednym
słowem masakra. Tak się dzieje niestety, gdy cenzorem jest ilość
klikbajtow, a nie forma i treść przekazu.
Mimo
to, studia dziennikarskie każdego roku przyciągają nowe rzesze
kandydatów marzących o wejściu do ciekawego i charakterystycznego
świata mediów, by poznać nie tylko tajniki dobrego pióra, ale
także niuanse prasy, telewizji, radio i internetu. I jeszcze:
Popularne kierunki to dziennikarstwo, informacja w środowisku
cyfrowym, dziennikarstwo i nowe media, dziennikarstwo międzynarodowe,
filmoznawstwo i kultura mediów, dziennikarstwo i komunikacja
społeczna, public relations oraz dziennikarstwo i kultura
mediów.Absolwenci studiów na kierunkach dziennikarskich
przygotowani są do pracy m. in.: w serwisach i portalach
internetowych, biurach prasowych, wydawnictwach, w działach
marketingu, agencjach reklamowych i public relations, firmach
producenckich, wydziałach promocji i komunikacji instytucji
publicznych i samorządowych, ale jak to w życiu bywa nie kazdy
adept sztuki ze znakiem mikrofonu i kamery nosi w plecaku
marszałkowską, przepraszam, pulizterowską buławę.Calikiem
spora grupa to wykwalifikowani admini mediów typu fora dyskusyjne i
należy zrozumiec ich asertywnosc w relacjych bloger – admin, to
niejako odreagowanie porazki dziennikiarza „skazanego na bycie li
tylko adminem na salon24.Na
pocieszenie i na koniec dodam, ze chyba nikt nie wątpi w to, że
studia dziennikarskie to ważny obszar kształcenia, gdyż uczy tych,
którzy już niedługo będą przekazywać nam najświeższe
wiadomości. Chyba nikt nie wątpi również w to, że gdyby tych
osób zabrakło moglibyśmy pogubić się we współczesnym świecie.
Najważniejsze, że kandydaci na studia dziennikarskie nie wątpią w
ich przydatność i wybierają je na profil swojej wyższej edukacji.
RobertzJamajki
BaseWordsRobertzJamajki
