Gdy wracam z krajów gdzie słońce częściej i mocniej ogrzewa miejscową ludności rodzi się we mnie wrażenie, iż wszystko w naszym kraju jest nie tak jak być powinno. Proszę mnie źle nie zrozumieć, jako liberałowi nie jest mi nazbyt optymistycznie, ale dysproporcja defetyzmu jest kolosalna.
Hiszpanie mają swoje problemy, ale potrafią odnajdywać radość w rozmaitych mało – niby mało – ważnych czynnościach, jak chociażby wielogodzinne rozmowy w kawiarenkach. Włosi podobnie. Ich urzędy funkcjonują gorzej od naszych, ale nawet ich narzekanie na opieszałość urzędników nie jest nasycone złowrogim podtekstem. Żyją.
U nas, każdy rok jest najważniejszy, każdy miesiąc, tydzień i dzień. Wszystko z nas pochodzi i dzięki nam działa. Mimo to, a może właśnie dlatego gubimy poczucie istotności spraw pozornie nieważnych na rzecz kwestii najistotniejszych, historycznych czy monumentalnych.
Nie zachęcam do lenistwa. Przeciwnie, pracujemy ciężko i bogaćmy się, ale kiedy przychodzi czas relaksu, dystansujmy się od tego co stoi w opozycji do naszych oczekiwań. Pocieszajmy się myślą, że inni mają gorzej. Jesteśmy w tym, a nie innym miejscu. Jesteśmy tu razem i fajnie jest kiedy możemy wspólnie o czym porozmawiać i razem odpocząć bez atmosfery permanentnego ględzenia.
Pozdrawiam.
