Musisz Pan odejść, bo jesteś dogmatykiem. Cóż z tego, że liberalnym?
Dogmatyzm jest u Pana silniejszy niż liberalizm.
Swym dogmatycznym liberalizmem gospodarczym pozwalającym na „za wiele” międzynarodowym korporacjom, które najpierw łaszczą się do Polski i chwalą ją, bo ta dała im banki, ubezpieczenia i zarobek na emeryturach, a potem odwdzięczają się spekulacjami na złotym, tezami o bankructwie Polski itp.
Polska nie była wprawdzie czystym krajem neoliberalnym od początku transformacji, a jednak neoliberalizm odcisnął tutaj swe wyraźne piętno. Co upadło samo – niech upada, bo jak mówi Balcerowicz, dogmatycy silnej (dzikiej) wersji kapitalizmu i tacy, co im wszystko wisi – trzeba umieć się tylko dostosowywać, a nie kreować rzeczywistość. A jak coś nie upadnie samo, to postawić to w stan likwidacji, bo nie przynosi zysków – i już, panie Balcerowicz, nie będzie problemu.
Dziękujemy za waszą wersję wolnorynkizmu i zdawania się niemal jeno na siły rynku albo dekretowania obowiązywania tych sił na wszystkich polach życia społeczeństwa.
Polacy zjedli już pańskie pigułki i nie chcą ich dalej łykać.
Nadmiar ludzi do pracy? Zadanie – zredukować armię świata pracy i wytworzyć rezerwową armię pracy!
Nadmiar ludzi bezrobotnych? No problem, rządy pieniądza skutecznie przyczynią się do zwiększenia emigracji i zmniejszenia liczby urodzeń (poprzez liberalizację rynku pracy), przez co nie będzie bezrobocia (nadal jednak ono gdzieś jest)!
Nadmierne emerytury – nie ograniczyć ich tylko trochę, ściąć na maksa i w prywatnych funduszach wypłacić połowę tego, co dziś!
Po Pańskiej polityce zostały efekty:
- wyspy bezrobocia na terenach wiejskich Ziem Odzyskanych, zmarnotrawienie w znacznej części najnowocześniejszego w Polsce wyposażenia infrastrukturalnego rolnictwa
- spadek urodzeń z 550 tys. w 1990 roku do 350 tys. w 2003 („bo nie opłaca się mieć dzieci”)
- gwałtowne starzenie się społeczeństwa, jeszcze w latach 80. jednego z najmłodszych w Europie
- aby z tym starzeniem sobie poradzić wymyślono reformę emerytalną, która skierowała znaczne środki na inwestycje do sektora prywatnego, ale po części została zjedzona przez Towarzystwa Emerytalne
- mimo wyjścia z recesji lat 80. i stałego wzrostu PKB bezrobocie utrzymywało się na wysokim poziomie, wskaźnik akumulacji (inwestycji) w stosunku do dochodu narodowego obniżył się, w latach 90. mieliśmy zapaść w budownictwie, prawie nic nie budowano – infrastruktura była w sferze marzeń i planów, a realizacji nie było prawie wcale
Czy chcemy powrotu takiej Polski?
Za to wszystko dziękujemy Panu
A także Panu Rybińskiemu, które Pańskie pomysły powiela
Wasze pomysły znów zwiększą bezrobocie i kłopoty demograficzne Polski, mimo, ze Pan Rybiński ładnie tu i ówdzie uwzględnia, ze trzeba coś zrobić z demografią
Nadal jednak te plany opierają się na dostosowywaniu się do trudnej sytuacji (np. w Polsce A.D. 2030), zamiast na kreowaniu warunków, żeby nie było tak, jak ma być wedle prognoz. Może wreszcie czas skończyć z redukcjonistycznym podejściem do gospodarki a szans na wyjście z kryzysu budżetowego i emerytalnego upatrywać w zwiększeniu przychodów budżetu państwa, nawet jeśli ma to uderzyć w wielkie przedsiębiorstwa i banki. Miejcie Panowie odwagę, aby zmienić swe poglądy i wyrzucić z głowy niektóre dogmaty.
Człowiek jest zwierzęciem takze kreatywnym, a nie tylko adaptacyjnym. Czy wiecznie musimy się tylko dostosowywać do jakiegoś punktu minimum? Może lepiej mieć autostrady z wysokim długiem publicznym (jak wszystkie kraje Zachodu) niż czerpać przykład z krajów ze zdrowymi finansami, ale i z brakiem dobrych dróg (kraje bałtyckie, Chile). Z czegoś je w końcu trzeba sfinansować?
