Zastanawiałem się ostatnimi czasy, korzystając z dobrodziejstwa posiadania wolnego czasu, dlaczego człowiek współczesny tak silnie odrzuca przeszłość i nie czuje się z nią w jakikolwiek sposób związany.
Ta pogarda, jak każda inna, ma swoje źródło w niezrozumieniu. Przychodzimy na świat, dorastamy i rzadko kiedy w naszych głowach pojawia się myśl, że ten pewny, bezpieczny, wypełniony możliwościami świat kiedyś mógł być inny. Mniej przyjemny. Wygodnie jest wierzyć, że cała wytworzona organizacja społeczna, polityczna, system prawa, jest czymś naturalnym jak powietrze. Jest i tyle. Nie odczuwamy więzi ani wdzięczności wobec osób, myślicieli, Idei, które taki właśnie świat ukształtowały.
Współczesny Europejczyk zastając dobrobyt traktuje go jak coś naturalnego. Przyznam szczerze, że dosyć to absurdalny stan ducha: z jednej strony jesteśmy zachwyceni dobrobytem, często nie interesuje nas nic oprócz pomnażania własnych zasobów materialnych, a z drugiej strony nie odczuwamy jakiejkolwiek więzi z przyczynami tego dobrobytu. Stajemy się hermetyczni. Te wielkie zdobycze cywilizacji europejskiej, dzięki której w tak krótkim czasie tak wiele osób znacznie podniosło swój stan życia ( czyli demokracja liberalna + technika ) nie są kultywowane, pieczołowicie pielęgnowane. Z chęci do życia i rozwoju niszczymy podstawy własnej egzystencji.
Symbolem stosunku tych ludzkich mas do cywilizacji która je żywi, może być miasteczko Nijar, gdzie w 13 września 1759 roku na wieść o objęciu tronu przez Karola III, rozdano całemu zgromadzeniu miejskiemu napitki i jedzenie. Rozochocony tym tłum, ruszył w stronę publicznych spichlerzy, wykradając całe zgromadzone w nim zboże. Następnie splądrowano monopol tytoniowy, piekarnie. Wygłodniały oraz rozbestwiony tłum zaczął niszczyć także piekarnie, sklepy, rabować domy. Tak oto tłum, ciesząc się z wyboru nowego władcy, zniszczył swoje miasteczko, podstawę swojej egzystencji.
