Zasada że wolny rynek i kapitał nie ma narodowości została wdeptana przez w pośpiechu pędzącego Fiata, na pomoc gospodarce Włoch i tamtejszym droższym miejscom pracy.
Analizując modele społeczno-polityczne na przestrzeni wieków, można dojść do przekonania, że głównym przyczynkiem do powstawania biedy i głodu były systemy gospodarcze oparte na liberalizmie.
Jak doskonale wiedzą osoby, które miały okazję mieszkać i popracować (w porządnych firmach) za granicą liberalizmu ze świecą można tam szukać. Przykład „Eksperymentu Polskiego” w wykonaniu neofity liberalnego Balcerowiczatylko utwierdził państwa zachodnie w interwencjonistycznym modelu społeczno-ekonomicznym. Poza Polską model liberalny utrzymuje się w Europie tylko w niektórych posowieckich państwach, bo na przykład w Czechach już nie.
Oczywiście Balcerowicz zrobił w ten sposób podwójną przysługę zachodnim demokracjom. Poza oświetleniem ślepej drogi neoliberalizmu rozłożył do zera i tak kiepskie pokomunistyczne zasoby w naszym kraju, co skwapliwie wykorzystano. Można śmiało powiedzieć, że staliśmy się krajem neokolonialnym, o czym świadczy wiele przesłanek takich jak oddanie w obce ręce zarządzania kluczowymi dziedzinami gospodarki, jakie się jeszcze po „Balcerowiczowskiej Brzytwie” ostały.
Polska stała się w ten sposób jedynie zasobem taniej siły roboczej i rynkiem zbytu dla towarów z państw zachodnich napędzając przez długi czas rozwój gospodarczy na przykład w Niemczech czy w Wielkiej Brytanii. W odróżnieniu od dawnych wypraw kolonialnych staliśmy się „białymi murzynami” Europy bezkrwawo i dobrowolnie przyjmując kierat na grzbiet. Zamiast wojsk ekspedycyjnych wystarczyły kupione ośrodki medialne, które z nie mniejsza skutecznością „pilnują interesów macierzystych krajów” robiąc społeczeństwu wodę z mózgów po dzień dzisiejszy.
Podczas gdy kiedyś pod ochroną bagnetów utrzymywało się posłusznego „kacyka” u władzy, to dzisiaj wystarczy do tego telewizja, klika gazet i radio.
„Zielona Wyspa” Tuska na tle Europy nasuwa mi niemiłą analogię do Zielonej Wyspy, jaką była (wówczas w całości) Irlandia dla Imperium Brytyjskiego. W 1845 roku i latach późniejszych w Irlandii zaczęła się wielka klęska głodu, związana z zarazą ziemniaczaną. Ziemniaki, jako tanie i niewymagające lepszych warunków hodowli warzywa były głównym składnikiem diety Irlandczyków. O ile były błogosławieństwem w latach urodzajnych stały się przekleństwem podczas zarazy w wyniku, której bulwy gniły a swoista monokultura zasiewów pozbawiała rolników pola manewru. Podobne skutki zaobserwowano dopiero wyniku „eksperymentów” sowieckich na Ukrainie. Wbrew pozorom niedaleko jest od liberalizmu do komunizmu. Oba systemy obiecując lepszy los obywatelom wpędzają ich w coraz większą biedę różnymi modelami ekonomicznym, lecz w końcówce sprowadzającymi się do tego samego mianownika. Aby istniała lepsza kasta potrzebna jest kasta gorsza. Aby był bogaty potrzebny jest biedny, a im więcej zabierzemy biednemu tym bardziej się wzbogacimy.
Oprócz tego biedą można sterować różnymi procesami społecznymi i robił to zarówno Stalin głodem pozbywając się kułaków jak również liberalny angielski asystent sekretarza skarbu Edward Trevelyan, dla którego wielki głód w Irlandii był sposobem na rozwiązanie kwestii przeludnienia na wsi. Nie miał zamiaru pomagać potrzebującym wychodząc z założenia, że problem głodu zniknie, gdy znikną sami głodujący.Odpowiedź, jakiej udzielił kanclerz Jej Królewskiej Mości Królowej Wiktorii zaniepokojonej listem właścicieli ziemskich w Irlandii na tragiczny los ich dzierżawców brzmiała następująco:
---- Klęska głodu zlikwiduje problem przeludnienia Irlandii i nie odbędzie się to rękami rządu----
Poglądy Trevelyana nie różniły się niestety od idei wyznawanych przez ówczesnego premiera Russella i kanclerza Charlsa Wooda. Wszyscy oni byli LIBERAŁAMI wyznającymi zasadę leseferyzmu.
Lesferyzm to nic innego jak liberalizm ubrany w inne słowa podaję za wikipedią ----- „Leseferyzm (fr. laissez faire - pozwólcie czynić; laissez passer - pozwólcie przechodzić, laissez aller) - sformułowany przez francuskich fizjokratów, ale najpełniej zrealizowany w dziewiętnastowiecznej Wielkiej Brytanii pogląd filozoficzno-ekonomiczny głoszący wolność jednostki, zwłaszcza w wymiarze społeczno-ekonomicznym”.” W gospodarce opartej na leseferyzmie jedynym regulatorem jest cena, brak jest jakiejkolwiek ingerencji czynników zewnętrznych w procesy rynkowe (przeciwieństwo interwencjonizmu)”.” Leseferyzm został urzeczywistniony w XIX-wiecznej Wielkiej Brytanii, a sama polityka leseferyzmu utożsamiana jest z liberalizmem gospodarczym, któremu dała swój początek. Adam Smith i David Ricardo - twórcy ekonomii klasycznej, głosili idee leseferyzmu”.” Obecnie zwolennikami leseferyzmu są niektóre środowiska konserwatywno-liberalne oraz libertariańskie”.
W związku z postawą angielskich zarządców, irlandzka inteligencja właśnie ich obarcza winą za śmierć głodową setek tysięcy swych rodaków. Jak napisał John Mitchell irlandzki pisarz i prawnik w traktacie pod tytułem” Ostatni podbój Irlandii”---- „Wielki głód był z rozmysłem zaplanowanym przez Anglików masowym mordem” zastanawiając się jak to możliwe, że na terytorium będącym częścią największego i najbogatszego imperium świata zginęło z głodu tylu ludzi?
Odpowiedź według mnie jest banalnie oczywista ---- dba się o dobro i pomyślność własnych obywateli kosztem terytoriów zależnych, kolonialnych, „dojnych”. Obojętność i brak sprzeciwu a czasem oczywista korzyść większości ówczesnych irlandzkich elit dopełniła tragedii. Jak zauważył rachmistrz spisujący stan powszechny po ustąpieniu najgorszych chwil Wielkiego Głodu ---- „Ludzie przyjmowali swój straszliwy los z ponura obojętnością. Cierpliwość irlandzkich chłopów nie da się porównać z zachowaniem jakiegokolwiek innego narodu” ---- czyżby?
Dwie „Zielone Wyspy” jedna na tle Imperium Brytyjskiego, druga na tle Europy.
