W swojej sadze „Pieśń Lodu i Ognia” G.G. Martin zawarł był niezwykle obrazowe, ale i prawdziwe stwierdzenie nt. relacji, jakie panują pomiędzy politykami. W usta bohaterów „Gry o Tron” włożył on taką mianowicie frazę, że gdy król coś zjada to namiestnik musi zbierać gówno. Sytuacja polskiego premiera i ministra sprawiedliwości od przeszło kilkunastu miesięcy przedstawiała się jednak zgoła inaczej; to Donald Tusk sprawiał wrażenie, jakby musiał latać za Gowinem z garnuszkiem, bez przerwy go strofować, odpychać od centrum politycznych wydarzeń, korygować, czy wreszcie odcinać się.
Mylą się z oceną dymisji Jarosława Gowina zarówno Grzegorz Wszołek, jak i Kataryna. Odwołanie konserwatywnego polityka PO nie było efektem jakiejś tam wypowiedzi; każdy kto zna warsztat polityka wie, że nie jest on zakładnikiem swoich słów i doprawdy z każdego – największego nawet kretynizmu – za pomocą tych samych narzędzi (tj. słów) jest się on w stanie wykręcić. Myli się również Grzesiek – gw1990. Tusk nie rozegrał w żaden sposób konserwatystów; on po prostu odciął swojej partii prawą nogę. Trudno sobie wyobrazić, aby po zdymisjonowaniu Gowina i przeorientowaniu kursu Platformy na politykę „legalizowania konkubinatów”, drażnienia biskupów, czy też rozluźniania przepisów antyaborcyjnych, w partii tej mógł ostać się jeszcze jakiś polityk zachowawczy. To ugrupowanie pozostaje już tylko matecznikiem dla drobnych cwaniaczków, ciemnych charakterów pragnących zachowania statusu quo, ewentualnie napaleńców bezgranicznie dążących do utrzymania władzy w rodzaju Sławomira Nowaka.
Premier Tusk dzisiejszą dymisją dokonał rzeczy jak na poziom do którego nas przyzwyczaił dość niezwykłej; postawił on wszystko na jedną kartę. Najwyraźniej liczy już tylko na to, że wyposzczona po prawie dekadzie pomoru lewica oraz zblatowany z PO establishment III RP jest w stanie zagwarantować mu wystarczające wpływy, by wytrwać w kraju do czasu osiągnięcia stosownego immunitetu, bądź też stać się dla niego trampoliną na jakieś stanowisko zagraniczne. Niewykluczone również – i tego w analizach blogerów mi brakuje – że utrącenie Gowina było wykonaniem przez Tuska osobistego polecenia służbowego jego niemieckich przełożonych… pardon, przyjaciół; do czego to bowiem doszło, żeby jakiś dzikus zza Odry, zamiast układaniem płytek zajmujący się filozofowaniem, oskarżał Niemców o tak haniebną rzecz, jak handel polskimi zarodkami!? Donald, bitte…
Jestem przekonany, że plan zdymisjonowania Gowina Tusk miał opracowany już ponad miesiąc wcześniej, gdy Trybunał Konstytucyjny badał zgodność z konstytucją przepisu blankietowego ustawy, na podstawie której były już minister sprawiedliwości zlikwidował 79 sądów rejonowych. Niestety, wówczas sędziowie Trybunału pokrzyżowali plany premierowi, a samemu Gowinowi wyraźnie dodali skrzydeł. Na tyle znacznie, że poczuł on, iż może realizować swój autonomiczny plan polityczny. Kwestia handlu zarodkami była zatem tylko wygodną wymówką do utrącenia przez premiera rebelii Gowina w zalążku. A że przy okazji w żagle Platformy wiatr zadął z lewa? No tak się jakoś po prostu złożyło.
