Nazywałam go Czarnulkiem...
Przez ponad dwa lata dzień w dzień wieczorem chodziłam tam, bo to miejsce wybrał sobie Jaguarek, dość daleko od mojego domu. Zostawiałam miseczki i jedzenie na zapas, dawali je kotom zaprzyjaźnieni, a dyżurujący tam lekarze. Jaguarek od dawna nie przychodzi, nie wiem, co się z nim stało, zniknęła stara rezydentka koteczka Szarunia, nie wróciła z kliniki, gdzie ją leczono. Przychodziły różne koty, nieregularnie, na stałe kwaterował tam tylko jeden, hołubiony przez wszystkich duży czarny kot. Nazywałam go, zupełnie nieodkrywczo, Czarnulkiem lub Zegareczkiem, bo zawsze czekał na mnie o tej samej porze – jeśli byłam chwilę wcześniej, jego nie było. Przybiegał wesołym truchcikiem, myślę, że nie bywał głodny, nie tylko ja go karmiłam, ale moją kuchnię sobie cenił. Stawiałam miseczki, kładłam obok saszetki przygotowane na później, głaskałam go i mówiłam: pa, Czarnulku, do widzenia, do jutra.
Naprawdę nazywano go Diabełkiem.
Nie będę już tam chodzić.
Byłam dzisiaj ostatni raz.
Czarnulek leżał na podjeździe, na boku, nie żył. Przejechał go samochód, może - samochody.
Nie wiem, jak długo tam leżał. Nie wiem, czy cierpiał, czy to był moment, czy ktoś to widział, czy czyjaś czuła ręka pogłaskała go jeszcze w tej ostatniej chwili, gdy życie odchodzi, witając się ze śmiercią.
Spóźniłam się, czasem mi się to zdarzało. Byłam dziesięć minut po moim zwykłym czasie.
Nie wiem, kiedy to się stało.
Wiem tylko, że Czarnulek już nie wstanie i nie przybiegnie, ani do mnie, ani do nikogo.
Nawet nie mam jego zdjęcia.
Bardzo trudno opiekować się kotami w mieście, patrzeć na ich radość, jak chodzą wolne i swobodne, cieszyć się tą radością razem z nimi i potem zobaczyć małe ciałko leżące samotnie na trotuarze.
Kocie życie bywa bardzo krótkie, w tym roku tyle razy o tym myślałam.
Żegnaj, Czarnulku! Mam nadzieję, że nic cię nie boli...
