Logiczno-pojęciowe uwarunkowania wielkiej unifikacji spełniającej warunki TOE (1/VIII).
Prawa autorskie zastrzeżone: Stanisław Heller.
Różnorodność zjawiskowa a mnogość ilościowa.
Osobliwość pełni bezstrukturalnej jest brakiem także ilości matematycznej.
W poprzednich rozważaniach wykazaliśmy, że fenomen ciała jest w istotowym konflikcie z fenomenem przestrzeni. Istotą tego konfliktu jest to, że przy ujmowaniu zawartości ciała zmniejsza się jego objętość, natomiast przestrzeń jako pozbawiona zawartości zachowuje objętość.
Powyższa konstatacja wymusza pytanie o fizyczną różnicę między objętością, jako konsekwencją obecności ciała, a objętością ,jako konsekwencją obecności przestrzeni. Pierwszym, co daje się ustalić, to wskazanie, że ciało przejawia się masą spoczynkową, dającą się rozumieć jako przeciwstawianie się ruchowi, zaś przejawianie się przestrzeni polega na braku masy spoczynkowej i w konsekwencji jest to z kolei brak zdolności do hamowania ruchu.
Badanie specyficzności objętości ciała zmusza do zauważenia, że objętość ciała jest prostym skutkiem jego zawartości. Im więcej zawartości, tym większa objętość i odwrotnie. I dokładnie tej prawidłowości nie realizuje przestrzeń. W sensie zawartości jest pusta. Oznacza to, że przestrzeń nie powinna cechować się objętością, czyli, że nie powinno jej być.
Powyższe dowodzenie wymusza zauważyć, że „konflikt logiczno-fizykalny” między ciałem i przestrzenią polega na tym, że objętości ciała i objętości przestrzeni nie daje się uzgodnić za pomocą kategorii „zawartość”. Ponieważ przestrzeń ma realność przez objętość pozbawioną zawartości ( przestrzeń nie posiada zawartości jaka występuje w ciele), przeto aby pogodzić współwystępowanie ciała i przestrzeni, należy zastosować taką kategorię uzgadniającą, która pozwoli utrzymać w mocy faktyczność (realność zjawiskową) tak ciała jak i przestrzeni. I tą kategorią jest „wypełnienie”. I łatwo teraz orzec, że : wypełnienie ciała polega na obecności przejawu masy spoczynkowej, zaś wypełnienie przestrzeni polega na obecności przejawu braku masy spoczynkowej.
Zauważmy: Zastosowanie kategorii „wypełnienie” pozwala na rzecz niezwykle ważną. Otóż mimo różnicy zjawiskowej, tak w ciele jak i w przestrzeni tkwi obecność zjawiskowa (przejaw). Oznacza to, że dzięki zastosowaniu kategorii „wypełnienie”, uwalniamy się od odnoszenia relacji ciało – przestrzeń do relacji byt – niebyt ( coś – nic, zawartość – próżnia).
Kolejnym, co zyskaliśmy przez wprowadzenie kategorii „wypełnienie” była możliwość wykazania, że wypełnienie ma dwa stany osobliwe. Jawią się one wtedy, kiedy wypełnienie kojarzymy z absolutną spójnością wewnętrzną. Wypełnienie traktowane jako zawartość pozbawiona struktury (składników), prowadzi do braku realizmu logicznego i fizycznego dlatego, że brak składników jest brakiem relacji zarówno typu obiekt (a) – obiekt (b), jak i obiekt – obserwator. Zupełnie analogicznie jest, kiedy brak zawartości w przestrzeni uznawać za próżnię absolutną : tu różnica polega tylko na tym, że pustka powodowana przez brak zawartości, jest pozbawiona jakichkolwiek elementów : tak fizycznych jak i logicznych. Posługując się kategorią „wypełnienie”, uzyskujemy możliwość zauważyć, że pełnia absolutna przestrzeni i pełnia absolutna ciała są stanami osobliwymi poprzez to, że skutkiem braku elementów nie może mieć miejsca relacyjność, a więc odnośność, porównanie, opis, oddziaływanie, fizyczność i logiczność. W absolutnej pełni nie mogą mieć realizacji żadne prawa i prawidłowości, ponieważ nie ma tu miejsca (czyli uwarunkowań realizacyjnych) dla czegokolwiek przez brak mnogości ( czyli przez brak elementów jako składników i brak elementów jako pojęć).
Z wykazania, że absolutna pełnia jest stanem alogicznym i afizycznym przez brak struktury, wynika i to, że osobliwość pełni absolutnej jest także brakiem relacji jakość – ilość.
O osobliwość nie daje się przeto także zaczepić odniesień matematycznych, ponieważ brak struktury nie dozwala na zjawisko mnogości jako liczności , a przeto nie jest możliwa także liczebność ( zliczanie szeregujące i porównujące). Zatem stan osobliwy jako pełnia pozbawiona struktury nie dopuszcza tak liczby jak i równania. Brak fizyczności przez brak struktury składnikowej jest równocześnie brakiem struktury ilościowej.
Liczność a liczebność w przyrodzie i w matematyce.
Rzucając na stół garść kamyków, w najprostszy sposób demonstrujemy naturalną różnorodność przyrody. Pierwszą arytmetyczną pochodną tej różnorodności jest liczność. Ta sama liczność po zliczeniu ujawnia się jako liczebność. Jest przeto ważnym pytaniem: czym różni się liczność od liczebności? Otóż między tymi dwoma sytuacjami różnica jest taka, że liczność jest stanem przed zliczeniem, natomiast liczebność jest stanem po zliczeniu.Z rozróżnienia liczności od liczebności wynika bardzo istotna prawidłowość: prawa liczebności są podrzędne względem praw liczności. Prosty przykład: jeżeli w liczności zawiera się (x składników), to zliczenie nie może wynikować inną wartością niż (x). Drugie prawo: tylko w ramach (x) skończonego jest możliwość liczebności szeregującej i porównującej. I prawo trzecie: dla liczności w której (x) jest nieskończone, nie jest możliwa ani liczebność, ani porównanie (resp. równanie matematyczne).
Dodajmy jeszcze prawo czwarte: Liczność jest tożsama z różnorodnością strukturalną przyrody, natomiast liczebność jest
następstwem zmysłowo-umysłowej percepcji liczności przyrody przez człowieka.
Podsumowanie:
:Bezkres a nieskończoność.
Jeżeli liczność jako ilość elementów różnorodności przyrody jest nieskończona, to tejże liczności nie przysługuje liczba. Oznacza to,że liczebność nieskończona jest nie policzalna i nie jest wyliczalna tak przez szeregowanie, jak i za pomocą równania.
W niniejszym rozważaniu wykazaliśmy, że są dwie nierealności fizyczno-logiczne: a) bezstrukturalna objętość pełna i b) bezstrukturalna objętość pusta. Zatem nie jest możliwe wywiedzenie różnorodności przyrody tak z pełnej jak i pustej Ostateczności Kosmicznej. Oznacza to, że fundamentalność Ostateczności Kosmicznej nie może polegać na wypełnieniu pozbawionym dwoistości. I tym pytaniem wyzwalającym musi być : Jaki jest niezbędny warunek, aby wypełnienie Ostateczności Kosmicznej było relacją, czyli stanem nieosobliwym?
I odpowiedź jest taka : Ostateczność kosmiczna musi polegać na wypełnieniu o nieskończonej rozległości.
Zechciejmy zauważyć: aby mógł zaistnieć dualizm zjawiskowy, niezbędnym jest zachodzenie odmienności postaciowej. Odmienność nie jest możliwa, jak to już wykazaliśmy, na podłożu osobliwym, czyli bezstrukturalnym. Zatem zdolnym do struktury może być tylko wypełnienie, w którym występować muszą co najmniej dwie nierównoważne cechy. I oto pokazujemy: wypełnienie, które nie posiada zakończonej rozległości, nie posiada zawartości równoważonej przez objętość. Brak symetrii między zawartością pełni kosmicznej a objętością polega na tym, że skutkiem braku zakończenia w bezkresie wypełnienia, nie ma skutkowania zakończenie objętościowe (czyli nie zachodzi zjawisko kształtu o walorach figury geometrycznej). Stąd przejaw wypełnienia w funkcji powodowania zawartości jest odmienny od funkcji powodowania objętości. Dlatego „bezkres” jest cechą bardziej fundamentalną od nieskończoności geometrycznej, ponieważ w pojęciu „bezkresu” nie zachodzi rozerwanie podłoża od jego przejawu. Z dualności zjawiskowej wypełnienie – rozległość wtórnie jako pochodna wynika relacja ciało – przestrzeń ( w tej relacji figuralny geometrycznie kształt jest otoczony nie mającą brzegu, czyli bezgeometryczną przestrzenią).
Liczność a liczebność: Liczność jest stanem „przedpoliczonym”, zaś liczebność jest stanem wyliczonym. I na tym polega wtórność relacji matematycznych do relacji fizycznych, że bez mnogości jakościowej nie jest możliwa liczebność liczbowa. Liczność kamyków rzuconych na stół, liczebność(jako wynik zliczenia) może tylko potwierdzić, lecz nigdy stworzyć!(Zliczanie i obliczanie nie jest tworzeniem naturalnej liczności przejawów przyrody.) Relację ilość - liczba cechuje dualizm syntaktyczno – pojęciowy zupełnie podobny do dualizmu pojęciowo-desygnatowego.
W następnych rozważaniach zajmiemy się wykazaniem, że mikrokosmos w jego specyfice polega na odwzorowywaniu bezkresu Ostateczności Kosmicznej jako stanu kreatywnego przez nierównowagę wypełnienia z własną rozległością. Pokażemy, że przestrzeń geometryczna nie ma realizacji jako samodzielny byt o wartościach jedynie pojęciowych.
-St.Heller "Cybernetyczny sens logiki i fizyki sposobu istnienia Wszechświata". Sierczynek 2007 (dostępna nawww.sheller.pl)
St. Heller "O Wszechświecie, Nieskończoności i Wielkiej Unifikacji." Sierczynek 2001.:www.sheller.pl
Pozycja I i ostatnia dostępne po kliknięciu "książki autora" nawww.sheller.pl
Uwaga !.
Dla niniejszej części rozważań istotne jest przyswojenie poprzednich 1 - 7.
