Logiczno-pojęciowe uwarunkowania wielkiej unifikacji (1/XI).
Logiczno-pojęciowe podstawy wielkiej unifikacji spełniającej warunki TOE.
(Prawa autorskie zastrzeżone : St. Heller.)
/ W dotychczasowych naszych rozważaniach zaproponowaliśmy Czytelnikom nowe podejście do zagadnienia fundamentalności przyrody. Wskazaliśmy, że różnorodność przyrody jest strukturą przejawów Ostateczności Kosmicznej, której istotowość polega na istnieniu czynnym, czyli odwiecznie kreatywnym. Staraliśmy się dowieść, iż bycie przez Ostateczność Kosmiczną generatorem swej jawności, ta polega na asymetrii między wypełnieniem jako zawartością i wypełnieniem jako objętością. Aby uzasadnić tezę, że strukturalność przyrody nie polega na wielobycie istnień, lecz na mnogości przejawów jednego bytu istniejącego, wskazaliśmy Ostateczność Kosmiczną jako bezkres stanu pełnego, zaś fizyczność jako samoróżnicowanie się bezkresnej jedni substratowej, a nie mechaniczne zmiany konfiguracji między ontologicznie odmiennymi składnikami.
W niniejszej XI części naszych wykładów planowaliśmy rozpocząć przekładanie dokonanych ustaleń na wybrane momenty dyscyplin matematyczno-fizykalnych. Szykując się do powyższego zamiaru, uznaliśmy za konieczne dokonać autolektury tego, co dotąd powstało. I tym sposobem spostrzegliśmy, że wykładom naszym zabrakło odniesienia do tego, jak w świetle zaprezentowanych postulatów przyrodoznawczych należy rozumieć istotę logiki i fenomenu ludzkiej umysłowości. Pragnąc zadośćuczynić powyższemu brakowi, proszę Czytelników o łaskawość dla autora!/
Motto:
Bóg jest Ostatecznością Kosmiczną.
A Ostateczność Kosmiczna ?
Teoriopoznawcze uzupełnienia wykładów I – X.
Część I.
Słów kilka o istocie poprawności logicznej.
Z pośród rozlicznych przeszkód, jakie napotyka umysł w poszukiwaniu sposobu na nieomylność, na planie pierwszym jest kłopot z samym rozumieniem „logiki”.
Rzecz sprowadza się do tego, że choć logika jest dziedziną zajmującą się badaniem sposobów unikania fałszywych wnioskowań , to nie dostarcza ona w zamian za to prawd obiektywnych o przedmiotach zainteresowania badawczego.
Zatem jak wytłumaczyć to, że włożenie największej staranności w logiczną jasność konstruowanych sądów nie wystarcza na tych sądów zgodność z prawdą ? Jest to pytanie o epistemologiczne ograniczenia logiki.
Otóż logiczność każdego twierdzenia jest ograniczona wtedy, kiedy w konflikt popada wiedza o przedmiocie twierdzenia z wiedzą o istocie umysłu twierdzenie formułującego. Prosto mówiąc, jeżeli nasze rozumienie władz sądzenia jest niezgodne z rozumieniem przyrodniczej istotowości umysłu ludzkiego, to nie jest możliwe osiągnięcie logiczności zgodnej z jej przynależnością do przejawu przyrody. Logika zaś oderwana od prawidłowości przyrody nie zawiera przejścia między poprawnością sądów o przyrodzie a tej przyrody regularnością.
Zasadniczym w poszukiwaniu jednolitej teorii Ostateczności Kosmicznej musi być więc takie uchwycenie fenomenu człowieczej rozumności, które umożliwiałoby uniknąć wszelkiej kolizyjności między naturą człowieka jako Cząstki Ostateczności Kosmicznej i naturą Ostateczności Kosmicznej jako Całości.
Nie może bowiem pozostawać bez usprawiedliwienia chociażby to, dlaczego sobie przypisujemy rangę „Kto” a całej reszcie wszystkiego wyznaczamy przynależność do „co”. Usprawiedliwienia wymaga także i to, dlaczego ziemski Człowiek, jeżeli zdobywa się na poszukiwanie swego Kosmicznego Mocodawcy Egzystencjalnego, to umiejscawia Go w zaświatach galaktycznych i obszarach poza logicznych.
Temat części drugiej uzupełnień teoriopoznawczych:
: „Elementy fenomenu Człowieka.”.
Idę do Ciebie, Boże, z podniesionym czołem.
Idę do Ciebie, by Boga dotknąć rozumem.
I pokaż się mej logice Kosmiczną Ciekawością,
A sercu memu zamiarów tych zbożnością...
C.d.n.
