Kto tak mówi? To przykład firmy PGE, która oczywiście racjonalnie - z punktu widzenia swego interesu - wycofuje się z budowy Elektrowni Opole, które będą wynosić ponad 11 mld zł. Dla nie jej,przy niskich cenach energii jest to gwarancja zysków i strat. Wszystko to byłoby natomiast opłacalne, gdyby ceny z roku na rok rosły, jak to było do niedawna. W kapitalizmie wzrost inwestycji i wzrost gospodarczy zależy więc w dużym stopniu od wyzysku ludności. Wzrost może trwać latami, a siła nabywcza nie rosnąć. Zresztą wzrost gospodarczy w kapitalizmie przeważnie bywa niższy niż w socjalizmie, czego przykładem jest to, ze kapitalistyczna Argentyna, gdy u nas był socjalizm spadła w poziomu Niemiec do poziomu Polski. Wprawdzie są odwrotne przykłady jak do niedawna Hiszpania czy Grecja, jednak w dużej mierze budowane na zbyt chybionym kredycie. jest też japonia, ale tam skądinąd planowanie w skali ogólnogospodarczej było nawet bardziej szczegółowe niż w krajach socjalistycznych, stąd duży sukces w latach 1945-1990. Od 1990 i uwikłanie się z mechanizmami rynkowymi na rynku nieruchomosci spowodowało w Japonii bańkę na rynku nieruchomości niemal zerowy wzrost gospodarczy. Jak więc rozwiązać problem koncernów energetycznych,które swą polityką albo wstrzymują wzrost inwestycji albo wzrost dochodów obywateli? Jak rozwiązać tą sporzeczność. Rozwiazaniem jest albo ich nacjonalizacja (w przypadku prywatnych firm), dekomercjalizacja (w przypadku firm państwowych) albo zorganizowanie planu,któremu te podmiotu będą musiały być podporządkowane.w ramach planu sporządzi się minimalne coroczne wzrosty ceny energii, lecz większy wzrost dochodów ludności i przede wszystkim konieczność stałego inwestowania w swe moce. dotyczy to zresztą całej gospodarki, która poza projektami unijnymi, chronicznie cierpi na niedoinwestowanie, a co jest przyczyną tego, iż nie ma pracy ani chleba dla znacznej części populacji.
