Jest rzeczą niezwykle znamienna, iż nawet podczas niezwykle mrocznego dla Cesarstwa Rosyjskiego okresu jesieni roku 1855, czyli w okresie oczywistego już przygrywania Wojny Krymskiej, cesarz Aleksander II nawet w pierwszym roku swego panowania (z którym to władcą wiązało przecież polskie społeczeństwo pewne nieśmiałe nadzieje) nie przestawał prowadzić wobec Polaków swojej swoistej „polityki historycznej”.
Pozwolę sobie tu zatem przytoczyć in extenso opis obchodów rocznicy nie tylko już stłumienia, ale i samego wybuchu Powstania Listopadowego, jaki miał miejsce w Warszawie w roku 1855 Opis ten wydaje się być jednym z przyczynków do zrozumienia faktycznych intencji tego cesarza wobec podbitego narodu polskiego..
„Ζ Najwyższego JEGO CESARSKIEJ MOŚCI rozkazu, 17 (29) Listopada, jako w rocznicę dnia, w którym rozpoczął się w Królestwie Polskiem rokosz, przytłumiony szczęśliwie, miała miejsce parada wojskowa, w której wzięła udział cała załoga Warszawska, oraz odprawione zostało nabożeństwo na placu Saskim, gdzie wzniesiono pomnik na cześć poległych, pozostałych wiernymi swej powinności,
poczem odprawione zostało nabożeństwo żałobne za spoczywających w Bogu CESARZA ALEXANDRA I-go i CESARZEWICZA KONSTANTEGO PAWŁOWICZA, oraz za poległych w d. 17 (29) Listopada 1830 r., którzy wiernymi pozostali swej powinności.
Nabożeństwo odprawione zostało przez Najprzewielebniejszego Arsenijusza, Arcybiskupa Warszawskiego i Nowogeorgiewskiego, w assystencyi wszystkiego w Warszawie znajdującego się Duchowieństwa Prawosławnego, przyczem obecnymi byli urzędnicy tak wojskowi jak i cywilni, tu urzędy pełniący. W liczbie wojsk, które brały udział w paradzie, znajdowała się 136-a drużyna milicyi Jarosławskiej”.
Na uwagę zasługuje brak w opisanych obchodach duchowieństwa katolickiego.
