Muszę się przyznać, że bardzo lubię smażenie naleśników. Pewnie niektórym może się to wydać dziwne, ale ja tak już mam - lubię to zajęcie, bo mogę się wtedy spokojnie zamknąć w kuchni, włączyć wyciąg, muzykę, i zrelaksować się oraz porozmyślać. Pewnie, że lubię też inne rzeczy - jestem nałogową czytelniczką - ale tym bardziej oczy muszą czasem odpocząć.
W tym zapale czasem robię .... może nie tyle ZA DUŻO naleśników, ile ZBYT CZĘSTO, i wtedy moi mężczyźni (ja naleśnikó nie jadam od czasów dzieciństwa) starannie omijają usmażone placki, domagając się czegokolwiek innego.
Żal dać przepadać dobru;-d jak maeiał Rzędzian, więc czekam wtedy ze dwa dni (naleśniki, przykryte folią, leżakują w lodówce), a potem MUSZĘ wymyślić coś, w co da się zamienić zwykłe naleśniki - tak, jedzenie się nie zmarnowało ...
Ostatnio zrobiłam zapiekankę z naleśników. I strasznie się zdziwiłam, ponieważ wyjątkowo przypadła ona do gustu mężowi, który do zapiekanek ma stosunek raczej chłodny.
Dno dużej formy do tarty wyłożyłam należnikami (tak, że zachodziły na siebie), a następnie posmarowałam je gotową, kupną pastą z bakłażana i pomidorów - dobrej, włoskiej, produkcji. Na bakłażan poszła druga warstwa naleśników, a na to poszedł beszamel ze szpinakiem (dla odmiany świeżym, baby, bo akurat miałam). Beszamel z jednej łyżki masła, jednej łyżki mąki i, niestety, dwóch szkanek śmietanki (no, ale moi mężczyźni, na szczęście, są szczupli). Mąkę za masłem smażyłam na małym ogniu, aż mąka straciła smak surowizny, i zestawiłam z ognia. Dopiero wtedy dodałam symbolicznie przesiekany szpinak, pieprz, sól i malutki ząbek czosnku, starty na tarce (nie cierpię gałki muszkotołowej ze szpinakiem, choć to połączenie oczywiste). Masą beszamelową plałam wierzch, a dodatkowo posypałam startym żółtym serem.
Piekłam 25 minut w 180 stopniach, po czym zostawiłam w wyłączonym piekarniku jeszcze na 20 minut.
