Okrutni? Na pewno. Głupi? Niestety też.
Niespełna dwa tygodnie temu w kiosku na jednym z prowincjonalnych polskich lotnisk (innych w naszym pięknym i słonecznym kraju brak), noszącym imię pewnego światowej sławy urodzonego w Polsce XIX-wiecznego francuskiego kompozytora, zobaczyłem oryginalne (czyli francuskojęzyczne – jak nazwisko patrona lotniska, czy to jakiś omen?) wydanie tygodnika „Charlie Hebdo”. Pierwsze po masakrze, jaka odbyła się w jego redakcji. Kosztował – uwaga! – ponad 30 zł. Nigdy nigdzie, choć wydeptuję tę planetę od kilku dziesiątek lat, w różnych jej częściach, nie spotkałem żadnego periodyku w takiej cenie. I muszę bez ściemy wyznać, że gdybym znał po francusku cokolwiek więcej niż liczby w zakresie od 1 do 10, to miałbym pokusę nabycia owego egzemplarza nawet za tak kosmiczną jak na tygodnik, w dodatku niezbyt wysokich lotów, cenę. Egzemplarza czegoś, o czym tydzień wcześniej w życiu nie słyszałem.
I tu nasuwa się pytanie: czy ci bandyci, którzy dokonali masakry, w najmniejszym choćby stopniu zdawali sobie sprawę z tego, jakiej reklamy przysporzą tytułowi? Wszelkie znaki na ziemi i w niebie wskazują, że nie. Już wcześniej z mediów wiedziałem, że nakład „Charlie Hebdo” z tygodnia na tydzień wzrósł z kilkudziesięciu tysięcy do kilku milionów. Ale co pokazują w telewizji, czy piszą w gazetach, a co się widzi na własne oczy, to nie to samo. Dlatego dopiero wtedy, gdy zabijając czas w oczekiwaniu na samolot, włóczyłem się po terminalu, dotarło do mnie w pełnej krasie, jaki strzał w kolano oddali sobie bojownicy Państwa Islamskiego.
Jest wiele metod walki z przestępczością. Sprawdzonych i zapisanych w niezliczonych almanachach. Z głupotą gorzej. Niektórzy twierdzą, że nie ma na nią sposobu. No to jak mamy pokonać terrorystów o rozumie nogi od stołu?
