Powszechna Deklaracja Praw Człowieka z Cap Canaveral wyleciała w kosmos jakiś czas temu z okazji 60. rocznicy jej podpisania.
Myślę, że swą zawartością najbardziej właśnie tam pasuje. Deklaracja Praw Człowieka to jeden i dość mizerny zamek z piasku spisany na 35 stronach w językach angielskim i francuskim. Deklaracja gwarantuje: prawo do życia, zakazuje stosowania tortur, niewolnictwa i pracy przymusowej, gwarantuje prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego, zapewnia prawo do sprawiedliwego procesu oraz zakazuje wstecznego stosowania prawa karnego, potwierdza prawo poszanowania życia prywatnego i rodzinnego wraz z prawem do zawarcia małżeństwa i założenia rodziny, przewiduje wolność myśli, sumienia i wyznania, wolność wypowiedzi itd, itd.
Nie mniej już samo elementarne prawo do życia, poruszone w artykule 2 można bez trudu obejść, gdyż tenże sam artykuł zastrzega „przypadki wykonania wyroku sądowego skazującego za przestępstwo, za które ustawa przewiduje taką karę. Innymi słowy, każdy ma prawo do życia jeżeli nie ma prawa mogące mu je odebrać. Mowa jest oczywiście o karze śmierci.
W porównaniu do Paktów Praw Człowieka, które zostały uchwalone na podstawie Deklaracji Praw Człowieka zawiera ona więcej o dwa prawa: prawo do własności oraz prawo do azylu. Państwa, które ostatecznie przyjęły pakty wycofały te dwa prawa z uchwalonych później dokumentów, ze względu na ich wiążący charakter. Każde społeczeństwo ubolewa nad ludźmi, którzy czasem w celu ratowania życia swego lub swych bliskich zmuszeni są do emigracji, ale który kraj gotowy jest ich przyjąć z otwartymi ramionami? Gębą każdy, ale w praktyce jest już inaczej. Pomimo iż to prawo – prawo do azylu – nawiązuje do prawa do życia wygodniej jest je usunąć w chwili gy to to prawo zaczyna być wiążące.
