Cisza. Słychać jakieś szmery, które trudno nazwać rozmową. Zapisuję tę chwilę, która właśnie przecieka mi przez palce. Mgnienie oka, brzęczenie owada, czyjś zapach, jakiś niewyraźny dźwięk będący być może muśnięciem klawisza za powieką żaluzji starej kamienicy, zapach mijanej kobiety zwielokrotniony upałem. Wszystko umyka, a pomimo tego stwarza tę chwilę. Zniewalający upał! Rozgrzany kamień natychmiast oddaje nieopatrznie uronioną kroplę!
Ruszamy w burgundzką przestrzeń romańskich kościołów. Odnajdujemy Bois-Ste-Marie – maleńkie miejsce nie bardziej od nas odległe niż 10 km. Zostawiamy samochód na pustym placyku gdzie z przydomowego ogródka wpatrują się w nas dwa brązowe psy przypominające wyżły. Mają żółte obroże i mądre oczy. Milczą. Z domu wychodzi stara kobieta i przemawia do nich po francusku. Rozumieją co mówi lepiej niż my.
Ku kościołowi idziemy pustą uliczką pod górę. Domy o zamkniętych okiennicach obrosły dzikim winem, a kwiaty, niczym skalne rośliny wczepione w stare mury, wypełniają każdą szczelinę. Jest pusto i cicho. Cisza, rozgrzane mury i pachnące, kwitnące rośliny – odurzają.
Na wzgórzu jest kościół urody niezwykłej. To romańskie cudo z XII wieku. Urzeka oryginalnością przeniesioną tu wprost, z pominięciem tych 900 lat, co przeszły. Kolebkowe sklepienie i nadokienne lunety powoli zmierzają już ku skrzyżowaniu, lecz na gotyk przyjdzie im jeszcze trochę poczekać. No i kapitele kolumn z przedstawieniami zawiłymi, uroczo naiwnymi. Jak czasy, w których je ryto. Czasy katarów i krucjat.
Boski kościół! Jeżeli miałbym rozmawiać z Bogiem, to jest to odpowiednie miejsce. O ile Bóg w ogóle istnieje. Nie chcę stąd odchodzić. Wpatruję się w czeluść chrzcielnicy i w światło w ażurowych witrażach. Cisza aż dudni! Każdy szmer przemienia się w łoskot.
Tak, to jest miejsce, dla którego przyjechaliśmy do Burgundii. To tego miejsca szukałem, nawet o tym nie wiedząc. Nasycenie nie trwa jednak długo. Tylko chwilę.
