Od 4 lat studiuję pedagogikę na uczelni państwowej. Przez te kilka lat moja opinia na temat dzisiejszego modelu kształcenia pedagogów uległa zmianie. Począwszy od kryteriów "doboru" maturzystów, aż po sam sytem kształcenia.
Cztery lata temu postanowiłam ostatecznie związać moją przyszłóść z pracą nad drugim człowiekiem.
Te wszystkie piękne idee upewniły mnie, że ścieżka którą wybieram jest dokładnie taka jaką ją sobie wyobrażam. Dostałam się na pedagogikę w zakresie edukacji dorosłych, przyszedł październik a tu.. chciałoby się powiedzieć zonk. Studenci tego kierunku zderzyli się z marazmem. Teorie odbiegały od praktyki, od rzeczywistości społecznej. Nikt z nas po trzech latach studiów nie potrafił pracować z osobą dorosłą. Przedmiotów kierunkowych było mało, a jeśli już się zdażały to wołały o pomstę do nieba. Jeśli ktoś stara mi się wpoić pogląd, że w dzisiejszych czasach ludzie się dokształcają bo to jest poszerzanie ich zainteresowań to jak tu się nie chwycić za brzuch i nie tarzać po podłodze ze śmiechu. Fakt częściowo mogę oddać honor temu poglądowi, bo w istocie żyją tacy ludzie, ale we współczesnym świecie ludzie dokształcają się po to, aby nie stracić pracy. Mówię tu oczywiście o osobach dorosłych w wieku adolescencji.
Praktyki, które do dziś są dla mnie koszmarem. Nikt z opiekunów w placówkach nie wiedział "co my tam mamy robić" ? Powtarzali, że nasze miejsce jest w urzędach pracy w firmach szkoleniowych, biurach karier a nie w DPSach lub szkołach dla dorosłych w których pracują terapeuci zajęciowi oraz tzw. przedmiotowcy. O zgrozo !!
Moi znajomi podejmowali decyzję jeden po drugim, aby rozpocząć studia na drugim kierunku, bo widzieliśmy, że płyniemy na dziurawym okręcie. Na trzecim roku studiów coś drgnęło, przynajmniej dla mnie, w ramach jednego z przedmiotów mieliśmy za zadanie przeprowadzić projekt animacyjny. Innymi słowy była to akcja charytatywna. Musieliśmy od podstaw wszystko stworzyć sami: założyć komitet społeczny, znaleźć miejsce na koncert, zespoły, pozyskać bardzo dużo zezwoleń, założyć stronę internetową oraz zainteresować tym wszystkim media. To właśnie była dla mnie ta złota kareta, która przejeżdza raz w życiu i albo do niej wsiądziesz, albo ją przeoczysz. I tak o to po wielu bojach zmieniłam specjalizację z edukacji dorosłych na pedagogikę w zakresie profilaktyki i animacji społeczno-kulturalnej.
Zapytacie.. po co piszę o tych wszystkich moich sprawach? Spiesze więc z odpowiedzią.
Pedagogika została jakby wypłukana. Wiele uczelni posiada ją w swojej ofercie kształcenia. Powszechnie panuje pogląd, że na ten kierunek każdy może się dostać i każdy może go skończyć nie ucząc się zbytnio. Kształcenie opiera się na wykładach, wykładach, wykładach, w których bierze udział 400 studentów. Mało jest praktyki i mało jest konkretnych dla danej specjalizacji przedmiotów. Praktyki, które powinny przygotowywać do przyszłego zawodu są kulawe i niedopracowane. Tematyka przedmiotów jest często powielana, tylko kryje się to pod inną nazwą. Nie piszę już o studentach, ponieważ zawarłam to w innym poście. Chciałam tylko zauważyć, że wina leży również po stronie studentów. Jedni interesują się pedagogiką, wiążą z nią swoją przyszłość, drudzy chcą jak najłatwiej przemknąć przez studia. Tak to odwieczne prawo, ale czy pozwolilibyście, aby wasze dziecko było wychowywane przez kogoś kto nosi tytuł pedagoga, a nie ma on pojęcia jaka odpowiedzialność na nim spoczywa ? Myślę, że nikt by nie chciał...
Jest jedna optymistyczna wiadomość.
Pojawiło się pole do dyskusji między wykładowcami a studentami pedagogiki. Otwarcie zaczyna się mówić o problemach i błędach systemu kształcenia. Jeżeli studenci sami podnoszą larum tzn. że być może prawdziwa idea pedagogiki powróci. Pedagog to humanista posiadający wiedzę ogólną. To społecznik o wysokim poczuciu moralności i miłości do drugiego człowieka.
