Gdzieś niedaleko powietrze rozdarła potężna eksplozja. W wilgotnym powietrzu wyczuwało się zapach prochu.
Kanonada zaczęła się kilka minut później. Raz po raz wybuchały kolejne ładunki. W zapadających ciemnościach próbowałem dostrzec drugą stronę ulicy. Pozostawione samochody nie ułatwiały zadania, niebezpieczeństwo mogło się czaić za każdym z pojazdów.
Nagle tuż obok, jakieś 50 metrów ode mnie, eksplodował potężny ładunek. Po chwili z pobliskiego miejsca usłyszałem charakterystyczny świst. To nasi dają odpór. Kolejne rakiety, jedna za drugą, wystrzelono w smoliste szanghajskie niebo.
Nasilające się eksplozje ogłuszały. Miałem wrażenie, że zaraz ten huk rozsadzi mi głowę. Ładunki wybuchały jeden po drugim. Nie miałem na co czekać. Znikąd posiłków, trzeba się ruszyć, pozostawanie w jednym miejscu nie jest bezpieczne. Nie o tej godzinie. Raz jeszcze rzuciłem okiem. Druga strona ulicy wydawała się czysta, ni żywego ducha. Odczekałem chwilę i ruszyłem, pochylony, przygięty, najbliżej ziemi jak się da.
Byłem już niemal po drugiej stronie, gdy nagle tuż obok mnie, niemal na wyciągnięcie ręki, eksplodował ładunek. Powiedzieć, że miałem szczęscie, to mało. Podmuch powietrza zrzucił mi z głowy kaptur. Resztką sił dopadłem do przydrożnej latarni.
- Jasny gwint – wycedziłem bacznie rozglądając się – byle dostać się do budynku. Uzmysłowiłem sobie, że latarnia jest najgorszym miejscem do odpoczynku. Wystawiam się w ten sposób na łatwy cel. I chyba nie byłem pierwszym. Wokół latarni dostrzegłem spaloną połać ziemi. Półmrok nie pozwalał ocenić, czy widoczne plamy czerwieni to krew, czy może resztki po ładunkach. Zresztą kogo to obchodzi? Zebrałem w sobie resztki sił i skoczyłem…
---
dla ciekawych ciągu dalszego, jak i odsłuchania nagrań - ZAPRASZAM
