Akt I
Scena 1. Wrocław 4 rano, lato 2006 r. Dwie postaci. Mężczyzna między 40-50 lat, siedzący za kierownicą i zaspany młodzian na tylnym siedzeniu.
Taksówkarz: "Panie drogi, te wszystkie emigranci, co to ich Polska powyuczała za darmo, a tera powyjeżdżali, to powinni najpierw oddać te pieniądze, za tą naukę, Panie! To nie są patrioci!"
Nic nie odpowiedziałem, choć powinieniem. Spieszyłem się na samolot do Dublina: "Daleko jeszcze do lotniska?"- rzuciłem tylko.
Scena 2. Dublin 6 po południu, wiosna 2008. Czytam na onet.pl: "Emigranci przysłali w 2007 roku ponad 20 mld zł do Polski".
Cofam się pamięcią o ponad rok, znów siedzę w tej samej taksówce i mówię: „Mało ci jeszcze, lamusie?"
Akt II
Epilog. Dublin. Brat z rodziną wpada na kilka dni. Odwiedzić. Znów dwie postaci, chałasujące dzieci w tle.
Abel: „Kain, przyjechałbyś tu na rok, dwa tak jak ja, zarobił, zaoszczędził. Dobry zawód masz, zarobisz więcej ode mnie, będzie ci lepiej po powrocie."
Kain: „Nie mogę, ktoś będzie musiał się opiekować rodzicami na starość, nie wszyscy mogą sobie ot tak wyjechać, jak ty."
Abel: „Kain, jaka starość, przecież oni dopiero po 50-tce, pracują jeszcze. O czym ty mówisz? Przecież ja tutaj też tylko na chwilę jestem, wiesz dobrze... o czym ty, co ty... o co?"
Kain uśmiecha się tylko. Abel się odwraca na pięcie i wychodzi. Klnie w duchu, łzy złości same napływają do oczu.
