Niebawem pochłoną nas Mistrzostwa Europy i wszystkie inne sprawy tego świata zejdą w cień. Jednak zanim ktoś kopnie pierwszą piłkę, wróćmy na chwilę do sprawy połączonych w jedno przedsiębiorstwo niemieckich stoczni w Stralsundzie i Wolgaście.
Przedstawiając rzecz najkrócej, firma P+S Werften straciła płynność, potrzebuje pilnie kredytów w wysokości około 300 milionów euro a Bruksela nie zgadza się, żeby rządy federalny i Meklemburgii-Przedpomorza udzieliły gwarancji na całość tej kwoty. Niezbędni są więc ryzykanci „z rynku”, których nęci stoczniowa ruletka. Szczęśliwa wygrana będzie polegała – naszym zdaniem – co najwyżej na odzyskaniu wyłożonych pieniędzy. Problem stoczni i jej politycznych opiekunów polega na tym, że najprawdopodobniej finansjera myśli podobnie.
Ta fascynująca, nierozstrzygnięta wciąż batalia jest przedstawiana polskiej opinii publicznej jako płynący do stoczni strumień banknotów, oczywiście nieobwarowany żadnymi wymaganiami. Nadto przeciwstawia się państwową pomoc dla P+S Werften (która ma w tej chwili formę dyplomatycznych zabiegów) rzekomemu brakowi jakiejkolwiek rządowej pomocy dla polskich stoczni w okresie ich schyłku. Przypomnijmy, nasze stocznie upadły mimo pomocy finansowanej przez podatników, a podstawowa różnica polega na tym, że Niemcy najpierw pytają Unię o zgodę a potem ewentualnie płacą, natomiast u nas było jakby odwrotnie...
Warto jednak głębiej zajmować się niemieckimi kłopotami, bo płynie z nich pewna nauka. Okazuje się oto, że w XXI wieku nawet w Niemczech nie można bezboleśnie przejść od seryjnej produkcji kontenerowców do wytwarzania pojedynczych statków o dużo wyższym stopniu skomplikowania. To nie jest problem wynikający tylko z cech samej stoczni, jej zarządu i pracowników oraz ich zdolności – albo braku zdolności – do adaptacji, ale jest to także zagadnienie budowy nowej sieci powiązań kooperacyjnych i kwestia właściwości nowych partnerów. W Stralsundzie, gdzie przede wszystkim z winy kooperantów nie można oddać w terminie promów Berlin i Copenhagen, sprawdza się teza, że takie więzi buduje się latami, że są one wrażliwe na wszelkie zawirowania i wystarczy chwilowy spadek zamówień, żeby się nieodwołalnie pozrywały.
Eksperyment trwający za Odrą dopiero dwa lata mówi bez ogródek, iż w Szczecinie w obecnych warunkach nie jest możliwa odbudowa stoczni z prawdziwego zdarzenia (nie myślimy o fabryce kadłubów albo bloków). Produkcja wszystkich statków mających charakter obudowanego blachą powietrza przesunęła się do Azji, a inne rodzaje tonażu będą poza zasięgiem zakładu, który musiałby zaczynać od zera.
Dodajmy na koniec, jeśli P+S Werften upadnie, to na południowo-zachodnim wybrzeżu Bałtyku, między Skagen na „czubku” Danii (jest tam remontowo-produkcyjna Karstensens) a Gdynią (Crist), zostanie tylko jedna czynna stocznia produkcyjna – Flensburger Schiffbau we Flensburgu. A jeszcze kilka lat temu było ich na tych brzegach osiem.
Marek Błuś
Opublikowano także - www.morzaioceany.com.pl
