Ledwie może nieźle namieszać. Niby taki infantylny wyraz bywający oznaką słabości, szczęścia, a nawet zmęczenia. Przykładowo w zdaniu „ledwie zdążyłem na autobus" tytułowy wyraz przyjmuje znaczenie laickiego cudu ratując, tym oto sposobem przeciętnego ateistę, przed wypowiedzią, która mogłoby sugerować nienaturalny sposób skorzystania z środka komunikacji miejskiej.
Słabość najlepiej pokazuje połączenie z wyczynem sportowym: ledwie dobiegłem, ledwie przeskoczyłem, ledwie przepłynąłem. Ale także można zaznaczyć z słabe przygotowanie - ledwie zdałem egzamin.
Istnieje także możliwość wyrażenia czyjegoś lenistwa lub pracowitości w zależności czy jako czwarty, zaraz po „ledwie przyszedł do", wyraz postawimy pracę lub dom a zakończymy kawą albo sprzątaniem, otrzymamy pochwałę bądź niedyskretną uwagę.
O dziwo ledwie można nawet wierzyć i to w samego Boga. Można również być ledwie żywym i to nie będąc wcale rannym ani chorym. Można także ledwie zgubić tylko dziesięć złotych, a nawet właśnie zgubić ledwie dziesięć złotych.
Właściwie to ledwie można prawie wszystko.
Ale prawie, jak wiadomo, robi wielką różnicę. Jest jedna rzecz, którą trzeba robić całkowicie, bezkompromisowo, prawie pod przymusem oraz nie mając w sobie nawet odrobiny wahania, a jest to tolerancja względem: homoseksualistów, ekologów, feministek, Dalajlamy, Gazety Wyborczej i wszystkich jej redaktorów z szczególnym uwzględnieniem naczelnego, Unii Europejskiej, ....
Od tej reguły jest kilka wyjątków. Ledwie tolerować można kościół katolicki - z szczególnym uwzględnieniem zamkniętej, toruńskiej wersji, PiS we wszystkich wcieleniach, IPN, i tym podobne. Właściwie, to mała poprawka, po artykule bohatera dnia dzisiejszego (http://wyborcza.pl/1,75515,5989230,Niesiolowski__PiS_ie__dosc_tego.html) jestem przekonany, że mile widziany jest całkowity brak tolerancji w wyżej wymienionych przypadkach.
