PRLowska mentalność w Polsce ma się dobrze i uratuje nas przed nią jedynie nieubłagana biologia. Tym razem nie chodzi o byłych agentów, albo ich mocodawców, tylko o zwykłych ludzi wychowanych w socjalizmie.
Niestety, socjalizm odcisnął nieusuwalne piętno na pokoleniu wychowanym w PRL i żyje wciąż wraz z nimi. Płacimy za to do dziś, użerając się z ludźmi dotkniętymi chorobą, którą opisała Stefan Kisielewski, próbując w eseju z 1977 wyjaśnić czym jest socjalizm: "degeneracja i demoralizacja są nieodłącznym rezultatem tego systemu. Jednostka aktywna indywidualnie musi źle skończyć, wobec czego ludzie idą po małej linii oporu popadają w bierność, decydują się na małe "normalne" nielegalności. [...] Istotnie, degeneracja społeczna i zanik aktywności, fala alkoholizmu i lenistwa to niezawodny rezultat systemu gospodarki socjalistycznej, obserwowany i w Polsce [...]".
Socjalizmu już niema, PRL się skończył, ale oba żyją jeszcze w ludziach-zombie. Idąc dziś na pocztę, aby zapłacić abonament za komórkowy internet zapomniałem spisać numeru swojego konta, zahaczyłem więc jeszcze o salon sieci, z która podpisałem umowę, dopytałem się jeszcze o kilka rzeczy i poprosiłem o udostępnienie na chwilę komputera - nie było problemu. Dwoje młodych pracowników obsłużyło mnie szybko, sprawnie i z uśmiechem.
Na poczcie nie było tak różowo, bo w okienkach siedziały stare baby, które z dystansem księżnych i kwaśnymi grymasami na twarzy, bez pośpiechu "pracowały", patrząc na rosnącą kolejkę. Po odstaniu swojego i przetrwaniu obrażonego spojrzenia pocztowej arystokracji załatwiłem swoje sprawy. Na kurtuazyjne "Dziękuję, do widzenia" odpowiedzi nie było.
Kontrast. Każdy spotkał się już z taką sytuacją, mimo że królowe zza kontuaru w mięsnym miały stać się przeszłością. Jest to wynik różnicy w mentalności wykutej za PRLu i kształtowanych w kapitalizmie.
Współcześni Polacy, co widzę w swoim otoczeniu, coraz rzadziej myślą na zasadzie "przetrwania" w pracy o 8 do 15, aby potem zasiąść przed telewizorem i ponarzekać, na nasze wychowane w PRLu post-solidarnościowe i post-komunistyczne "elity". Myślą zadaniowo. Konkretny Cel, konkretne środki osiągnięcia Go i konkretny efekt. Zadowolony klient to wierny klient, czyli większa premia bądź awans. A co ważniejsze, śmieją się w głos z pokutującego w Polsce przekonania, że jedno życie=jedna praca, wiedząc, że kto nie idzie do przodu ten się cofa. Wegetacja to śmierć.
Młodzi, widząc ludzkie relikty PRL "pracujące" na poczcie, ciągnące dalej słynną "wojnę na górze", ewentualnie mówiące "tego się nie da zrobić", mówią - co niejednokrotnie słyszałem na własne uszy - wyraźnie: "uratuje nas tylko biologia", "w końcu powymierają". Brutalne, ale szczere.
To właśnie ta część "pokolenia PRL" skażona życiem w socjalizmie, która wegetuje na państwowych posadkach i w okrąglaku na Wiejskiej jest hamulcowym Polski. Ale bez obaw, my poczekamy...
