Słowa mają moc, słowa mają znaczenie. Spróbujmy zastanowić sie nad tym także w kontekście ostatniej obrzydliwej "afery". Pamiętacie przypowieść o trzech sitach? Czy to co mówisz jest na pewno prawdziwe, pożyteczne, dobre, czy koniecznie trzeba to powiedzieć? A znacie przypowieść o szklanym człowieku, którego można zniszczyć, rzucając bezmyślnie kamieniem? Świadomość tego co się mówi i po co się mówi, jest bardzo istotna. Wcale nie mniej niż świadomość tego co się robi. Zwłaszcza wtedy, kiedy jest się osobą publiczną i to co mówimy wpływa znacznie na innych. Zwłaszcza gdy pracuje sie w mediach.
Uważaj na słowa, bądź świadom tego co mówisz. Nie manipuluj. Nie obrażaj. Nie pleć trzy po trzy.
To ma znaczenie, to zostaje, zawsze.
Słowa także działają jak domino. Co uruchomi to, które powiedziałes?
Pewnego razu, do Sokratesa przebiegł człowiek i zanim jeszcze otworzył usta i złapał oddech, mędrzec, widząc że szykuje się długa opowieść, poprosił:
- Zanim cokolwiek mi powiesz, przesiej to proszę przez trzy sita. Zastanów się najpierw, czy to co masz mi do powiedzenia, jest na pewno, bez żadnych wątpliwości prawdą?
- Cóż słyszałem jak o tym mówiono - powiedział zmieszany przybysz. - Ale nie mogę powiedzieć, że jest to na pewno prawda.
- A może zatem - zagaił Sokrates - jest to przynajmniej dobre?
- Nie, nie - zakrzyknął przybysz - wręcz przeciwnie!
- To może chociaż jest to przynajmniej pożyteczne? Czy jest konieczne aby to powiedzieć?
- Hm - nie powiedziałbym, żeby to było pożyteczne, a tym bardziej konieczne.
- Jeśli więc - powiedział Sokrates - nie jest to ani dobre, ani prawdziwe, ani konieczne - to po co o tym gadać??
Szkoda, że żeby istnieć w przestrzeni publicznej, nie trzeba być po prostu porządnym człowiekiem. Szkoda, że my sami tego nie wymagamy od tych, którzy często mówią w naszym imieniu.
Szedł raz po świecie Szklany Człowiek. Był wielki jak góry, i bardzo dobry, a do tego mądry.
Pewnego dnia, ktoś głupi i nierozsądny, rzucił w niego złym słowem, słowem ciemnym i ciężkim jak kamień. Dziś nie wiadomo już, czy stało się to ze złości, czy z przypadku, ale dość powiedzieć, że stało się nieszczęście.
Szklany Człowiek zadźwięczał jak szklanka, która spadła na podłogę. A potem pękł i rozsypał się na setki maleńkich kawałków.
Nikt nie był w stanie ich pozbierać, nikt nie mógł już niczego naprawić.
Uważaj na słowa, które rzucasz w drugiego człowieka, bo przecież nigdy nie wiesz do końca, które z nich okażą się ciężkie jak kamienie.
