Okres następujący bezpośrednio po dekolonizacji państw afrykańskich, która nastąpiła w latach (w przybliżeniu) 1950 - 1970 dostarczył wiele niepokojów w Europie. Zadawano sobie wówczas pytanie „Czy Afryka podbije Europę?”. Państwa Afryki - na szczęście lub niestety - okazały się zbyt zajęte konfliktami między sobą, a także niewydolne do podjęcia rywalizacji na poziomie na którym obecnie toczą się „wojny” tzn. na poziomie gospodarczym. W wewnątrzafrykańskich konfliktach znaczną rolę odgrywały siły „zachodnie”, tzn. w głównym stopniu amerykańskie, które chciały aby Afryka przyjęła ustrój kapitalistyczny, co z resztą stanowiło wówczas część generalnej polityki USA, przygotowującej do zawierania umów takich jak NATO oraz ZSRR, pragnący „przerobić” państwa Afryki na socjalistyczne. Nazywam to pierwszą wojną w Afryce, która miała rozstrzygnąć którego z tych dwóch, wówczas najsilniejszych podmiotów gospodarczych poprze kontynent, który ma przed sobą największe perspektywy rozwoju.
Po upływie 30 - 40 lat (w zależności od sposobu obliczania) Afryka co prawda straciła prymat obszaru posiadającego największe perspektywy gospodarcze na rzecz Azji Południowo-Wschodniej, jednakże dalej znajduje się w czołówce pod tym względem. Obecnie obszar ten stanowi miejsce rozgrywania się drugiej wojny o charakterze gospodarczym, w której zmieniły się podmioty - podmiotami rywalizującymi ze sobą są Chiny oraz cały świat zachodni, tzn. UE wraz z USA, starające się już nie w głównej mierze o osiągnięcie wsparcia politycznego w tym regionie, ale o rynki zbytu.
Wprowadzenie powyższe pozwala na wyodrębnienie i ocenę zachowań najważniejszych podmiotów geopolitycznych, tzn. świata zachodniego (USA i UE), państw azjatyckich (CHRL i mniejszych państw regionu, z wyłączeniem Indii), Indii, Ameryki Południowej, w której prym wiedzie Brazylia, Rosji.
Świat zachodni konkurować będzie z państwami azjatyckimi nie tylko na polu inwestycji w Afryce (konkurencje tą, nawiasem mówiąc, już w tej chwili przegrywa, poprzez uzależnianie ofert kredytowych od spełniania warunków demokratyzacji, czego Chińczycy nie wymagają), ale również w innych dziedzinach, nawet takich jak ochrona środowiska (przewiduje się, skomplikowany i nieefektywny system światowy - który właśnie wygasa - oraz europejski prawa emisyjnego zostanie zastąpiony propozycją wypływającą z ChRL, być może łącznie z Indiami). Analizując zachowanie Ameryki Południowej dostrzegamy, że jest to obszar, który zawsze pozostaje na uboczu, nie angażując się w globalne rozgrywki polityczne, co być może wkrótce się zmieni.
Najciekawszym w przyszłości będzie zachowanie się Rosji, która musi podjąć jakieś działania, aby się nie rozpaść (już teraz wskazywane jest, że najbiedniejsze regiony Rosji przynoszą największe dochody dzięki złożom surowców, które przeznaczane są na potrzeby władzy centralnej, nie zaś tych regionów, co implikuje twierdzenie, że konieczne jest podjęcie odpowiednich działań, które nie dopuszczą do rozpadu federacji). Rosja bowiem nigdy nie była zbyt proeuropejska czy prozachodnia, ani też proazjatycka. Obecnie obserwujemy ocieplenie stosunków rosyjsko-tureckich, choć w moim przekonaniu 80 milionowa Turcja nie jest partnerem dla 220 milionowej Rosji. Biorąc to pod uwagę wydaje mi się, że ciekawym scenariuszem będzie ocieplenie stosunków rosyjsko-indyjskich bądź rosyjsko - pakistańskich (choć osobiście stawiałbym na pierwsze z wymienonych), które stworzą z dwóch mniej znaczących trzeci liczący się na świecie, poza państwami zachodu i państwami azjatyckimi, podmiot geopolityczny.
Gdyby jednak scenariusz powyższy, będący średnim rozwiązaniem dla Europy, jednakże chyba obecnie najbardziej prawdopodobnym, nie sprawdził się politycy europejscy powinni ze wszech miar starać się aby Rosja opowiedziała się nie po stronie Azjatów, a po stronie zachodniej, na co choćby zachowania w polskiej polityce, roszczeniowe wobec Rosji nie wskazują.
