Każdy jest synem swoich czynów.
Miguel de Cervantes
Gdy 13 grudnia 1981 r. junta W. Jaruzelskiego rozpoczęła siłowe tłumienie wolnościowych aspiracji Polaków, tenże dzień stał się swoistym symbolem. Przez kolejne miesiące i lata wolni ludzie protestowali przeciw totalitarnej opresji, a jednocześnie wyrażali wolę wejścia do rodziny niepodległych i demokratycznych narodów. W owym czasie uczestnictwo w rocznicowych manifestacjach patriotycznych, czy też mszach św. za Ojczyznę, wymagało odwagi. Nie każdego było stać na otwarty, choćby bierny, sprzeciw wobec komunistów. Mimo to przez niemal dekadę Polacy nie odpuścili. Można spierać się o praktyczne znaczenie takich form kontestacji stosunków panujących w PRL dla procesu – przyjmijmy roboczo – upadku reżymu. Czy były one bardzo ważkie, czy też mniej istotne? Kwestia sporna. Nie ulega jednak wątpliwości, że przypominanie przez lata władzy o tym, iż nie jest ona pełnoprawnym i uczciwym „zarządcą” kraju nad Wisłą wpłynęło na decyzję tutejszych i zagranicznych komunistów o wyprowadzeniu sztandarów. Od tego czasu minęło ponad trzydzieści lat. I – niestety – znów na naszych oczach ster władzy uchwycili w ręce ludzie mający za nic nasze aspiracje, bezpieczeństwo, zasady gry politycznej oraz prawo. Nie trzeba sokolego wzroku, by zauważyć, że sprawy nie idą w dobrym kierunku.
Nasza wspólnota dzieli się z grubsza na trzy – mniej więcej – równoliczne grupy. Tę, która posiada świadomość własnej tożsamości, czuje związki z tradycjami przodków oraz honoruje cywilizowane zasady rywalizacji społecznej, kulturowej i politycznej. Tę, dla której sprawy osobiste są ponad wszystko i zwykle nie podniecają ją kwestie obywatelskie, czy narodowe. Ostatnia z nich, to ta mająca ambiwalentny lub nawet negatywny stosunek do dziedzictwa przodków, skłonna do nowinkarstwa, bezkrytyczna wobec obcych wzorców i uznająca, iż dla osiągnięcia celu zasady gry są li tylko przeszkodą. Co ciekawe, rywalizujące ze sobą pierwsza i trzecia grupa pozostają od dekad, a właściwie od kilku już wieków, w stanie równowagi. Raz wygrywali ci, raz tamci. Obecnie – jak to bywało już nie raz - przy wydatnej pomocy ościennych potęg, rządzą reprezentanci opcji internacjonalnej. I to można by zaakceptować. Wszak wygrali wybory. Problem w tym, że zwycięska elekcja i zawarcie czwórporozumienia stały się tylko środkiem do przeprowadzenia zamachu na Polskę, jej ustrój i przyszłość. Dowodów na potwierdzenie tego spostrzeżenia mam aż nadto. Ostatni wpis w mediach społecznościowych dotyczący postawy amerykańskich republikanów popełniony przez przywódcę nowej „junty”, a także oficjalne zapowiedzi bezprawnej dekonstrukcji Trybunału Konstytucyjnego są tylko najnowszymi z całego ciągu działań wymagających potępienia. Czy w takiej sytuacji mamy stać z boku i biernie przyglądać się postępującej dewastacji?
Od dawna powtarzam, żem wariat ale demokrata. A skoro tak, to w ramach i w oparciu o prawo staram się w miarę możliwości czynić to, co każdy Polak, któremu nie jest wszystko jedno, robić powinien. M.in. po to, aby przy najbliższej elekcji po stronie prawa, dobrych obyczajów, polskich wartości, bezpieczeństwa i dobrej przyszłości własnych potomków stanęli także ci, dla których do niedawna granice znanego uniwersum kończyły się tam, gdzie kończyła się ich prywatność. Dlatego 13 lutego, a więc w drugą miesięcznicę zawiązania się nowej junty, wspólnie z Przyjaciółmi zaprotestuję przeciw przerabianiu Rzeczypospolitej na republikę kartoflaną. Tak jak nasi dziadowie, rodzice i my sami czyniliśmy w epoce PRL-u. U mnie, w Bydgoszczy. A Was zachęcam do tego samego, lokalnie, nawet w małych grupach. To równie ważne jak wielkie manifestacje w stolicy, ponieważ każda kropla drąży skałę…
----------------------
Obrazy wykorzystywane wyłącznie jako prawo cytatu w myśl art. 29. Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych
