Czas najwyższy raz na zawsze zerwać z pierwszomajowymi anachronizmami. Pochody, wiece i wszelkiego typu “masówki” to przeszłość. Szkoda na to czasu, pieniędzy i starań; zresztą jedynym ich efektem jest ogólna frustracja i zniechęcenie. Czas przyznać się do przegranej. Zepchnięcie Międzynarodowego Święta Pracy na kabaretowy margines jest efektem wyrugowania lewicy i związków zawodowych z polskiej przestrzeni publicznej. Wszystko to, co jeszcze dziesięć lat temu było w pierwszomajowych demonstracjach “fajne”, co zachęcało do uczestnictwa nawet osoby niezwiązane z ruchem zawodowym czy jedynie pośrednio zaangażowane politycznie, zostało przejęte przez Paradę Równości i “Manifę”. Jakakolwiek forma konkurowania z tymi inicjatywami nie ma dziś najmniejszego sensu, tym bardziej, że są nam one bardzo bliskie.
Ponieśliśmy klęskę, z której należy wyciągnąć wnioski i zmienić sposób działania. Model organizacji obchodów majowego święta należy zrewidować i przebudować w taki sposób, by włączyła się w nie młodzież, która żyje dziś w kieracie wyzysku i katolickiego fundamentalizmu. Pierwszy Maja może być doskonałą okazją do konfrontacji z tymi przygnębiającymi zjawiskami. Tego dnia liderzy związkowi powinni wystąpić jako rzecznicy obywateli pogrążonych w beznadziei. Potrzebna jest publiczna debata z udziałem wszystkich naszych przeciwników, których powinniśmy pokonać w merytorycznej dyskusji. Tylko tym sposobem możemy wywalczyć szacunek i miejsce w sercach i umysłach obywateli. Pokażmy wszystkim przygnębionym przez polską rzeczywistość światełko w tunelu. Nasza przegrana doprowadziła do wzrostu zaufania dla liberałów i fundamentalistów, którzy także obiecywali rzeczone światełko. Teraz jednak ludzie boleśnie przekonują się, iż jest to światło pędzącego z naprzeciwka pociągu…
Bojan Stanisławski
