Siła protestujących Egipcjan okazała się tak wielka, że Mubarak podał się do dymisji. Nie żal mi samego eks-prezydenta z jego miliardami dolców na kontach bankowych. Zapewne będzie cieszył się resztkami emerytury (82 lata), popijając drogie drinki i smażąc swoje niemłode ciało w słońcu ciepłych plaż. Może nawet kiedyś westchnie na myśl o swoich krajanach żyjących za dwa dolce dziennie. Skądinąd wiadomo, że w ostatnich latach był tak znudzony ciągnącym się rządzeniem, iż częściej odpoczywał w swoich licznych i drogich rezydencjach niż zajmował się sprawami rodaków.
Jak można się domyślać zarówno Internet jak i pseudo specjaliści od spraw Bliskiego Wschodu w telewizorach, będą rozpływać się nad analizami niesamowitego szczęścia Egipcjan oraz 30 lat tyranii Mubaraka. Dla mnie istotne jest jak zachowa się armia. Poprze bezbarwnego ElBaradei, którego sojusznikiem jest Bractwo Muzułmańskie? Co się z tym wiąże, jak zareagują na władze najwyższego komitetu wojskowego państwa arabskie, oraz śliniący się na myśl zwiększenia frontu anty Izraelskiego – Iran? Czy euforia rebelii egipskiej rozleje się na kolejne państwa BW?
Ta niepewność jest znacznie bardziej interesująca niż kolejne pierdnięcia sondażowe i towarzyszące temu czerstwe analizy, dotyczące tego iż 2 % spadek PO – to klęska, czy może ciągle sukces. Żadna klęska nawet 3O % PO to mega sukces.
