„Shoot to kill”, to taktyka obrana przez siły rządowe wobec demonstrujących. Wczorajsza deklaracja syna Kadafiego była bardzo jednoznaczna - ‘będziemy strzelać do wszystkich do ostatniej kuli karabinu, nie pozwolimy islamistom, pijakom i awanturnikom, wpędzić cały kraj w chaos, niemożliwy do opanowania’.
Libijczyk, profesor jednego z tamtejszych uniwersytetów, w wypowiedzi udzielonej dla radia BBC Word, określił działania Kadafiego jako zbrodnie przeciwko ludzkości, które muszą doczekać się międzynarodowego trybunału. Cztery dni rewolty w Libii spowodowały podobną ilość zabitych jak kilkanaście dni zamieszek w Egipcie.
Najciekawsze jednak jest zachowanie Europy i USA wobec tego kraju. Wiadomo, że interes związany z ropą jest doskonałym motywatorem sankcjonującym brak międzynarodowej presji do zmiany. O poczynaniach krwawego dyktatora Kadafiego w ostatnich latach ‘nie pamiętała’ Wielka Brytania, poprzez swoich wysłanników łasiła się do Kadafigo, podpisując kolejne umowy na dostarczanie surowców. Media na wyspach zadowoliły się łatwym kąskiem dla ludu, jakim były odszkodowania dla rodzin brytyjskich, za zamach samolotu pasażerskiego nad Lockerbie, przeprowadzonego przez terrorystów libijskich. Jednak najzabawniejszym aktem pojednania, była akcja propagandowa przeprowadzona przez Angielską Operę Narodową (ENO), która w 2005 roku, wystawiła widowisko oparte na życiu Kadafiego. Wszystko w lekkim hiphopowym tonie, umożliwiającym dotarcie do jak największej grupy widzów. Sponsoringiem zajął się pośrednio rząd libijski za pomocą Asian Dub Foundation.
Nieoficjalnie wiadomo, że w londyńskich bankach ulokowane są majątki przywódców państw Bliskiego Wschodu, w których dochodzi do zamieszek. W 2008 roku amerykańska sekretarz stanu Condoleezza Rice, odbyła oficjalną wizytę w Libii co zaowocowało normalizacją stosunków dyplomatycznych nie tylko z USA, ale przede wszystkim podpisaniem umów na eksport ropy. Dwa lata temu włoski premier Silvio Berlusconi podczas wizyty w Libii wykonał gest pojednania z Kadafim przepraszając za cierpienia spowodowane okupacją włoską w latach 1911-1943. Jego rząd zobowiązał się do wypłacenia 5 miliardów dolarów rekompensaty. Jednocześnie uzyskano faworyzującą umowę o dostępie włoskich firm do libijskiego sektora energetycznego.
Polityka to walka interesów, a gospodarka jest najważniejsza - to z radością powtarzany zlepek frazesów, który ma charakteryzować wydarzenia zachodzące w różnych częściach globu. Rewolucja wielu państw Bliskiego Wschodu koryguje wyobrażenie o słuszności takich twierdzeń, a wysuwa na pierwszy plan elementy takie jak pragmatyzm, złudzenia oraz własny interes ekonomiczno – gospodarczy, w którym setki zabitych i tysiące rannych mają wartość zerową.
