Zupełnie słusznie, obowiązuje zakaz spożywania napojów alkoholowych w kinach i teatrach. Bez wątpienia nie należy przychodzić w stanie wskazującym na różne przedstawienia i spektakle, dla dobra ogółu oraz dla siebie. Jednak po zobaczeniu sztuki Historia miłosna granej na deskach Teatru Współczesnego w Warszawie, dochodzę do przekonania, że mimo wszystko winniśmy przy specjalnych okazjach czynić wyjątki od reguły. Psychotyczna sztuka Jeana-Luca Lagarce pozostanie na zawsze nieodgadnioną częścią ludzkiej umysłowości. I nawet nie chodzi o to, że sztuki eksperymentalne pozbawione są wdzięku i możliwości dotarcia do szczupłego grona odbiorców kochających kunszt teatralny inaczej. Bardziej chodzi o zestaw rojeń, pustkę, przeciętność, które ujęte zostają w ramy scenariusza i co gorsze musi zostać zagrane przez całkiem niezłych aktorów Współczesnego.
Zastanawiając się nad tą sztuką, którą widziałem w piątek, postanowiłem dać wytchnienie moim skołatanym nerwom i wstrzymać się na co najmniej dobę od przelania refleksji na papier. Mimo to szukając jakichkolwiek strzępków odniesień stoi mi przed oczami powieść Henrego Millera – Zwrotnik Raka. Być może dlatego, że podobnie jak w zwrotniku akcja toczy się wokół światka pseudoartystów pisarzy, bohemy francuskiej ulicy, gdzie wszystko wytarzane jest w nagości, wulgarności i pojedynczych konglomeratów słownych, mających tworzyć logiczną całość.
Widz wystawiony jest na niemałą próbę. Oto scenę stanowi pokój, obity białym suknem, podobnym do izolatek w domu wariatów, z łożem pośrodku. Historię o miłości, a może z miłości, opowiada 3 aktorów. Dwójka młodych czyli Wojciech Żołądkiewicz i Katarzyna Dąbrowska, oraz starszy mentor-pisarz Leon Charewicz. Wśród nich toczy się historia uczucia, paradoksu, cierpienia. Artyści wypowiadają wielokrotnie te same frazy, wprawiając w zdumienie ludzi siedzących na widowni. O co chodził w sztuce? To może widzieć tylko jej twórca Francuz i to pewnie po 6 albo 7 szklance wódki. Zresztą interpretować to dzieło można na wiele sposobów. Sztuka jest tak nieczytelna, że może być opowieścią o zagładzie cywilizacji oraz o zwierzęcych instynktach ludzkich. Z błędu, wyprowadza nas tylko tytuł, podpowiadający nam, że chodzi o super uniwersalne uczucie miłości. W nieustannym bombardowaniu widza pozbawionymi logiki frazami, przerywnikiem staje się obracanie na scenie łóżka, wskakiwanie na siebie aktorów, wnoszenie pacynek imitujących grane postaci, oraz toczące się po deskach sztuczne głowy naszych bohaterów, wykonane w skali 1:1. Tak, to wszystko w jednym ciągu i bez przerwy, mamy też do czynienia z odrobiną nagości, strzelaniem z kapiszonowca, i śpiewaniem.
Premiera polska przedstawienia odbyła się w listopadzie 2010, do tej pory nie znalazłem recenzji, która widzowi podpowiedziałaby, ‘nie idźcie tą drogą’. Wszystkie opisy zwracają uwagę na niespotykaną konwencję, kunszt głębokich doznań i te pe i te de. Czyli szablonowy zestaw komunałów, mających zagłuszyć jednobrzmiący głos: „nic nie zrozumiałem, w sztuce o nic nie chodzi, bo jest to pomieszanie szamba w wymysłami chorego artysty, ale nie mogę napisać tego wprost, bowiem od razu, padłby na mnie przerażający wyrok, pod tytułem – cham nie zrozumiał głębokiego dzieła”. Blog ma to do siebie, że bez ograniczeń można pisać prawdziwie, a nie tylko tak jak chce tego redakcja. Miłość – jak pisał Irzykowski – ‘to słowo będące obszerną skrzynią, w której się trzyma rozmaite zwierzątka. Gdyby ono nie było takim liczmanem, lecz za każdym razem przypominało całą treść swoją, byłoby może zakazane’.W pewnych wyjątkowych wypadkach, byłoby lepiej aby niektóre przedstawienia traktujące o niej powinny być wzbronione. Myślałem, że Merlin, był najgorszą sztuką, którą widziałem dotychczas, to wrażenie złudne po tym co zobaczyłem w Teatrze Współczesnym.
Teatr Współczesny Scena w Baraku – Historia miłosna – cena 2 biletów 80 złotych – na własną odpowiedzialność.
