Jestem przekonany, że Grecja nie odzyska konkurencyjności gospodarki bez powrotu do drachmy i anulowania co najmniej 50% długu.
Nie rozczulam się nad Grecją i Grekami. Nie twierdzę, że lud ateński walczy z dyktatem Brukseli i świata finansów. Grecy sami wybierali sobie rządzących, chcieli wierzyć w jedynie dobre wiadomości, grali z fiskusem i Brukselą.
Stwierdzam po prostu, że droga poprzez kolejne pakiety oszczędnościowe w zamian za kontynuowanie kroplówki wiedzie donikąd. Donikąd w wymiarze ekonomicznym i politycznym.
Uruchomiony został bowiem mechanizm keynesowski a rebours, czyli negatywnego sprzężenia zwrotnego. Keynesowskie stymulowanie popytu działa do momentu osiągnięcia punktu w którym skumulowane koszty obsługi długu są już zbyt wysokie, aby je obsługiwać zachowując rozsądne proporcje między wpływami z podatków a kolejnymi emisjami długu.
Pakiety oszczędnościowe działają, naturalnie, że tak, ograniczając te potrzeby pożyczkowe, ale jednocześnie ograniczają bazę podatkową. Gospodarka osiągnie w końcu punkt równowagi, (coraz niżej i niżej) ale czy do tego czasu wytrzyma system polityczny ?.
Dlatego wymarzonym wyjściem jest „wyrośnięcie z długu”, rozwój szybszy niż narastanie zadłużenia. To Grecji się nie uda, gdyż Euro osłabiło konkurencyjność eksportu jej przemysłu.
Wyjściem jest drachma i anulowanie kilkudziesięciu procent długu. Alternatywą jest transfer państwowości greckiej na rzecz centrali, co już się pojawia jako koncepcja unijnej agendy prywatyzacyjnej, która za Greków dokona sprzedaży tego co zostało.
Zwykle w takim miejscu retorycznie się dodaje: im dłużej rząd w Atenach będzie z tym zwlekał, tym większy będzie koszt. Ale Greków retoryki uczyć nie trzeba.
Paweł Szałamacha
