Zaraz, zaraz, czy ja przypadkiem nie uprawiam... czarnego PR-u? Wszak Stowarzyszenie mogło nic nie wiedzieć o tym człowieku, poza tym co sam zechciał powiedzieć o sobie.
ANTYFASZYSTA ROKU, KTÓRY ZARAŻAŁ HIV
Stowarzyszenie „Nigdy Więcej” uhonorowało w 2003 roku tytułem „Antyfaszysty Roku” niejakiego Simona Mola, czyli Kameruńczyka, który grał w piłkę w Mazurze Karczew, pisał poezję i działał społecznie. Współorganizował akcję „Wykopmy rasizm ze stadionów”, działał przy meczu Polonia Warszawa kontra Afrykańczycy mieszkający w Polsce w ramach wydarzenia „Futbol przeciwko rasizmowi w Europie” i inspirował poruszającym życiorysem.
Mol opowiadał, że pracował w Kamerunie w największych gazetach i stacjach radiowych (co zostało zdementowane) i uciekł z kraju po publikacji głośnego artykułu o skandalu korupcyjnym (co zostało zdementowane). W 2007 roku, kilkanaście miesięcy przed śmiercią, został aresztowany w związku z zarzutami o świadomym zarażaniu partnerek wirusem HIV. W ciągu kilku lat w Polsce miał doprowadzić do zakażenia kilkudziesięciu polskich kobiet. W reportażu „Polityki” czytamy:
Był delikatny… Do momentu, gdy któraś z polskich bogiń pytała o prezerwatywę. – Jesteś rasistką! – krzyczał. Zresztą zwykle nie pytały, bo zapytać o prezerwatywę wielkiego działacza, walczącego o prawa człowieka, byłoby rasistowskim nietaktem. W głowie się polskim boginiom nie mieściło, że taki działacz ma HIV, a tym bardziej że ma, wie o tym i się ukrywa.
https://weszlo.com/2023/06/02/nigdy-wiecej-akcje-pilka-nozna-kary-dzialania-historia
W linku inne akcje tego Stowarzyszenia wymierzone w świat piłki nożnej.
Najbardziej niezwykłym wierszem w twórczości Simona Mola jest "Bogini polska", kiedyś namiętne wyznanie "do bogini o śnieżnobiałych policzkach", dziś może być odczytany jako demoniczny testament:
BOGINI POLSKA
Smutek bogini kiedyś
poszedł tropem spadającej gwiazdy...
Kroplami łez przemierzył
dystans śnieżnobiałych policzków
ponad rajskimi jabłkami warg,
aby wtopić się w chwilę, gdy ona wyszeptała obietnicę
Opowieść Afryki została
wpisana w jej diamentowo czarne oczy...
I powędrowała z nią w przestrzenie,
jak spadająca gwiazda.
Wtem – gdy księżyc zgotował drogę pięknej Bogini,
oświetlając ciemności nocy,
dwie łzy płynące z jej lewego oka zakończyły podróż,
grzebiąc wszystkie koszmary,
lecząc rany zadane mnie i pobratymcom
przez takie jako ona. Szepty, sekrety i knowania
spłoszone uciekły.
Wschodzące słońce, tańczące płatki śniegu, deszcz i grad wołając, Bogini!,
przedzierały się przez iskrzące zasłony jak wiatr,
aby zapalić płomieniem tysiące diamentowych promyków jedwabistych włosów
Teraz one przyszły sycić się widokiem jej ożywiającej obecności, gdy ona, zwinięta jak kotka, leży tam kusząco,
stawiając w płomieniach moją daaaawno... zapomnianą namiętność.
Ten Sen – O Bogini Polska, – niechby trwał wiecznie!
