Państwo Polskie wydaje 653 mld zł rocznie. Przez Państwo rozumiem tu budżet centralny, lokalny jak i system ubezpieczeń społecznych, czy zgodnie z ESA95. Największą pozycją w wydatkach państwa są emerytury i renty – 171 mld zł. Emerytury i renty stanowią 26% wszystkich wydatków państwa (wszystkie liczby za rok 2010). Program finansowy państwa musi zaczynać się od ograniczenia największej pozycji.
Po pierwsze, najbardziej szkodliwa jest procentowa waloryzacja świadczeń. Społeczeństwu przedstawiany jest obrazek biednego emeryta, którego ze względu na inflację nie stać na chleb i lekarstwa. Ten obrazek jest uzasadnieniem corocznej waloryzacji świadczeń. Tak się składa, że najbiedniejszy emeryt dostaje niewiele. Bogaty, kwotowo dostaje najwięcej. Jeżeli biedny emeryt, którego nie stać na chleb i lekarstwa ma być uzasadnieniem podwyżek, to jedynie podwyżki kwotowe rozwiążą problem. To właśnie podwyżki kwotowe dadzą pieniądze biednemu emerytowi.
Dodatkowo rolę gra tu delikatna sprawa. Wysokie emerytury najczęściej mają ludzie, którzy w PRL-u, że tak to ujmę, nie stali w kolejkach. Nie jestem zwolennikiem odbierania emerytur dawnym funkcjonariuszom partyjnym, ale waloryzacja kwotowa pomogłaby przynajmniej spłaszczyć nierównowagę i niesprawiedliwość.
Przy inflacji na poziomie 5% podwyżki swiadczeń pochłoną 8.5 mld zł. Z tymi podwyżkami trzeba się na kilka lat wstrzymać.
Drugą pozycją w wydatkach państwa jest edukacja, w okolicach 100 mld zł. Edukacja w Polsce trwa bardzo długo, a po ukończeniu szkół Polacy niestety nie są niestety przygotowani do podjęcia pracy. Szkolnictwo trzeba przeorganizować kładąc większy nacisk na kształcenie w technikach i liceach zawodowych ze ścisłą współpracą między szkołą a pracodawcami. Trzecia pozycja to ochrona zdrowia, w okolicach 70 mld zł. Te wydatki będą w następnych latach jedynie rosnąć i pozostaje nam to zaakceptować.
