Opowiadano mi, że depeszowcy w redakcji nocnej Sztandaru Młodych,musieli wymyślić tytuł do ważnej depeszy politycznej z pobytu delegacji radzieckiej w Polsce. Jedni wymyślili jeden wiersz tytułu, drudzy - drugi. I nazajutrz można było przeczytać w gazecie:
Dla dobra pokoju i socjalizmu
Towarzysze radzieccy opuścili Warszawę.
Kiedy indziej ta sama gazeta na jednej stronie wydrukowała przemówienie I sekretarza KC KPZR i wielkimi czcionkami złożono tytuł: CHRUSZCZOW. Zaś na sąsiedniej stronie - zupełnie zresztą przypadkowo - znalazł się reportaż, czy jakieś sprawozdanie pod tytułem: W SKÓRZE SZATANA." Oczywiście zostało to surowo ukarane.
Nie chciałabym, aby ten tekst stał się zbyt obszerny lub niepotrzebnie powtarzał pewne kwestie, dlatego pozwolę sobie, z książki Jerzego Waglewskiego, wybrać wspomnienia jeszcze tylko jednego dziennikarza: Andrzeja Jonasa.
Wielka Księga Zapisów
Jak Jonas sam pisze o sobie był dość specyficznym dziennikarzem działu zagranicznego, ponieważ z powodów rodzinnych miał zakaz wyjazdu za granicę. Kiedyś, w nagrodę za jakieś osiągnięcia, redakcja zafundowała mu wyjazd do Jugosławii. Wszystko było już przygotowane, kiedy w przeddzień wyjazdu otrzymał telefon, że wyjazd został odwołany. Z jakiego powodu? Okazało się, że Jugosławia jest uznawana za kraj quasi-zachodni, i nie mógł tam jechać.
Dość obszernie Jonas opisuje problem cenzury: "To jednak, co w tej nerwowej, z zegarkiem w ręku prowadzonej pracy było największym szkopułem, przeszkodą nie tylko zbyt wysoką, ale - co najgorsze - nieprzewidywalną - to cenzura. Jej przedstawiciele urzędowali w Domu Słowa Polskiego. Praktyka była taka, że tzw. kolumny wyprzedzeniowe oddawało się im wcześniej, ale już po złamaniu, razem ze zdjęciami. Cenzor bardzo uważnie czytał te materiały, posługując się 'Wielką księgą zapisów' (której rzekomo nie było).
CIĄG DALSZY I CZĘŚĆ I
