Warszawa 1 sierpnia 2018 godz. 17.oo.
Polska potrafi być zjednoczona!
Jesteśmy wszyscy razem. To jest piękne i wzruszające. Wzruszające aż do łez.
Jestem warszawiakiem i historię zarówno Powstania jak też wojny poznałem również z perspektywy osobistych przeżyć moich przodków. Zarówno tych z prawobrzeżnej Warszawy jak też tych, którzy wychodzili przez obóz w Pruszkowie. (czyli po Powstaniu-to wyjaśnienie dla tych, którzy znają szczegóły nieco mniej).
Wiem, że ta jedność to częściowo pozory. Po prostu żaden pajac nie wejdzie na Cmentarz i nie będzie wymachiwał łapkami w pijackim transie przed Powstańcami tak, jak robił to przed policjantami. Po prostu zostałby... wyproszony... mówiąc oględnie. Bo na Cmentarzu nie ma miejsca dla pozerów, dla tych, którzy składają wieńce dla osobistego prestiżu. Tacy są oceniani szybko; są wybuczeni i wygwizdani. Wiem, bo sam bywałem, kiedy jeszcze nie było to "modne". Wiem, bo sam buczałem (niestety, nie nauczyłem się gwizdać, a zresztą gwizdanie jest nieco mniej kulturalne...).
Można zapytać, gdzież to bywali ci, co dziś składają wieńce (dnia) 1 sierpnia lat siedemdziesiątych, czy 1-VIII-1980 roku?
Jednak najważniejsze jest to, że nawet jeśli w dużej części jest to moda, to jednak legła w gruzach komunistyczna propaganda antypowstańcza.
I sam ten fakt napawa optymizmem.
