Pierwsza definicja marketingu pojawiła się w 1941 roku, a została sformułowana przez Amerykańskie Stowarzyszenie Marketingu. Określało marketing jako prowadzenie działalności gospodarczej odnoszącej się do przepływu towarów i usług od producenta do konsumenta. W 1960 roku, definicja ta została zmodyfikowana, zostało przyjęte że marketing to także, zespół stosowanych technik w celu pobudzenia aktywności handlu. Z definicji Amerykańskiego Stowarzyszenia Marketingu wynika więc: że firmy analizują potrzeby klientów i na podstawie posiadanej wiedzy tworzą nowe produkty lub ulepszają stare, określając cenę, sposób dystrybucji i promocji.
W polityce natomiast marketing to działanie w celu nawiązania, utrzymania i wzmacniania długoterminowych relacji polityków z wyborcami. Przedmiotem marketingu politycznego jest dotrzymywanie obietnic wyborczych. Grażyna Ulicka definiuje marketing polityczny jako przestrzeń w której politycy, wyborcy i dziennikarze, mogą publicznie wypowiadać swoje poglądy w kwestiach politycznych. Z kolei Andrzej Antoszewski pisze że marketing polityczny to zespół działań, które promują konkretne inicjatywy polityczne, występujące na rynku politycznym przy wskazaniu, że kontrkandydaci są zdecydowanie gorsi. Najbardziej jednak dobitnie, definicję marketingu politycznego nakreślił Albouy: uznał że jest to zespół teorii, metod, technik i praktyk społecznych mających za główny cel przekonanie wyborców do udzielenia poparcia danej grupie politycznej.
Najważniejszym mechanizmem marketingu politycznego jest Public Relations (PR) czyli świadome, celowe, planowane, systematyczne oddziaływanie organizacji, instytucji władzy, zrzeszeń nad publicznością, które jest skierowane na ukształtowanie z nią specyficznej jakości stosunków i układów przy użyciu komunikowania i pielęgnowania kontaktów jako jedynej klasycznej metody i podporządkowanie tych wpływów rygorom etycznym.
Public relations pojawił się wcześniej niż marketing polityczny. Pewne elementy PR widoczne były już w starożytności, w propagandzie politycznej jakiej używali Juliusz Cezar czy Aleksander Macedończyk. Na początku XIX wieku public relations jako reklama pojawia się w sferze handlu i usług. Z początkiem XX wieku wraz z szybką urbanizacją, następuje przemiana społeczeństwa lokalnego na społeczeństwo masowe, w którym szczególną rolę pełnić będą środki masowego przekazu. W społeczeństwie masowym w sferze komunikowania następuje diametralna zmiana, gdyż komunikowanie werbalne, bezpośrednie zostaje uzupełnione przez komunikowanie masowe, medialne. Wszystkie te aspekty sprzyjają powstawaniu międzynarodowych agencji zajmujących się public relations. Najprościej ujmując PR dotyczy kształtowania dobrych relacji pomiędzy podmiotem (polityk) a otoczeniem (wyborcy). Zadaniem PR jest przyciągnięcie wyborcy niezdecydowanego w swoich poglądach politycznych do oddania głosu w wyborach na daną partię polityczną poprzez skuteczne zakomunikowanie własnego programu politycznego. Głównymi składnikami PR są: demokracja, liberalna gospodarka rynkowa oraz kultura masowa.
Melvin Sharp wyróżnił następujące zasady PR
-
Uczciwa komunikacja w celu uzyskania wiarygodności.
-
Otwartość i konsekwencja w działaniu w celu zdobycia zaufania.
-
Brak stronniczości w działaniu w celu uzyskania dobrej opinii.
-
Stała komunikacja dwustronna.
-
Badanie i ocena otoczenia w celu stworzenia harmonii społecznej.
Prawidłowy PR zwiększa efektywność komunikowania politycznego, przez co służy rozwojowi systemu demokratycznego i zbliżeniu się do społeczeństwa obywatelskiego. PR nastawiony głównie na socjotechnikę, używany bardzo często w polskiej polityce, przypomina bardziej propagandę partyjną niż uczciwy przekaz komunikowania się z wyborcami.
