Redaktor Warzecha chwali dziś samochody. Fakt, że dzieje się to z okazji Dnia Bez Samochodu jest wyznacznikiem pewnej wesołej tradycji salonowej. Na rocznicę Powstania Warszawskiego otrzymujemy bowiem zwyczajowo z tego źródła tekst o zbrodniczym charakterze zrywu. Z okazji finału WOŚP… w zasadzie to samo. Na Dzień Listonosza – diatrybę przeciw monopolowi Poczty Polskiej, a Święto Kobiet to okazja, żeby przejechać się po feministkach. Ostały się jeszcze Święta Bożego Narodzenia, ale i tu da się przecież coś wymyślić. Dodatkowe nakrycie jako wyraz pobłażania dla nierobów? Czemu nie? W Stanach przecież nikt tak nie robi.
Tak więc samochód został pochwalony. Trudno powiedzieć, jak na to zareagowały pojazdy w Polsce en masse,ale Opel żony wyraźnie chętniej dziś pomykał po zatłoczonych arteriach Gdańska. Znaczy się – zadowolony. Ale ja nie o tym chciałem.
Zwolennicy konserwatywno-liberalnego postępu zwykle mają dość nonszalancki stosunek do kwestii ekologii. Nawet, jeśli już rejestrują istnienie jakiegoś zjawiska, to zagrożenie jakie z niego płynie jest lekceważone. W końcu, człowiek „jakoś” sobie z tym poradzi, „coś” wymyśli bądź też natura to „sama załatwi”. Jeśli jednak rozmowa schodzi na finanse publiczne wiara w potęgę ducha ludzkiego i nieodgadnioność losów mija jak ręką odjął. Każda złotówka zadłużenia państwa staje się stuprocentowym wyrokiem śmierci na nasze wnuki i prawnuki. Mówiąc obrazowo. Usmarkana, zaolejona parodia rzeki, w której nawet śmieci nie chcą pływać, na bank się unormuje, a nasze dzieci będą z niej jeszcze wodę czerpać. Kilkumilionowa dotacja na cokolwiek oznacza jednak, że te same dzieci, miast się w rzeczce pluskać, będą musiały odpracowywać grzechy ojców u bauera. Wszak ekonomia to gra o sumie zerowej.
f
