Jednym z moich ulubionych produktów popkultury jest amerykański serial komediowy Scrubs ukazujący w mocno surrealistycznym klimacie perypetie zawodowe i uczuciowych grupy młodych lekarzy. Głównym wątkiem są cykliczne rozstania i powroty koszmarnie metroseksualnego Johna Doriana i neurotyczki Eliot Reed, która ma najwyraźniej nierozwiązany kompleks Elektry. Gdy po raz kolejny, po setnym zapewnieniu nigdy więcej, para ląduje w łóżku, ich znajoma komentuje to beznamiętnie Oh, that time of year again… Podobną regularnością charakteryzują się salonowe spory o Żydów, żydokomunę i całą masę tematów pokrewnych takich jak: saga rodu Szechterów, koncyliacyjna polityka Izraela czy pochodzenie Leszka B. Najnowsza odsłona teatrzyku została wydaje się zainicjowana przez Adama Michnika i jego ostatnie refleksje na temat KPP.
W dyskusji tej po raz kolejny znany i lubiany p. Barbur wyraził pogląd jakoby wszelkie nieprawidłowości w stosunkach pomiędzy Żydami a innymi narodami złożyć można było na karb wrodzonego geniuszu naszych braci starszych. Polityka Ferdynanda II Katolickiego, przyśpiewki stadionowe o ŁKS Widzew i jasełka w jakiejś zapadłej, świętokrzyskiej dziurze są bez wyjątku skutkiem tego, że roczne żydowskie dziecko umie już czytać i pisać, w wieku lat dwóch prowadzi księgowość, a trzylatek bierze się za politykę.
Pięknie, pozostaje tylko zazdrościć. Zastanawia jednak, dlaczego geniuszom sztuki, nauki, seksu i biznesu ponad 1000 lat zajęło dochrapanie się własnej państwowości, i to na jakimś zadupiu pełnym Arabusów, skoro dużo mniejsze problemy z tym miało genetycznie ciemne Polactwo, nadające się głównie do mycia mercedesów i kręcenia karuzelą. Nie wiadomo. Wiadomo jednak, że dwa ostatnie akapity to tekst z ubiegłego roku, podobnie jak produkcja p. Barbura. Świadczy to o znacznym skonwencjonalizowaniu sporu, co w czasach konfliktów rozwojowych jest wystarczająco optymistyczną konstatacją, by mogło służyć jako pointa.
f
