Sytuacja w Grecji zdominowała ostatnio nie tylko bloga, ale i również wszystkie gospodarcze portale. Nic dziwnego, jest to obecnie jeden z kluczowych tematów w Europie. Innym równie ciekawym tematem jest również Gazprom. Ostatnio sporo informacji napływa z tego kierunku, mnie zainteresowała szczególnie jedna. Mianowicie fakt, iż Norwegia w ostatnim kwartale ubiegłego roku i pierwszym obecnego roku - sprzedawała do Europy Zachodniej więcej gazu niż Rosja. Czy jest to pierwszy objaw zachwiania pozycji międzynarodowej Gazpromu? Co w ogóle takiego się stało, że Rosja utraciła pozycję numer jeden na rynku gazu?
Możliwości jest parę. Pierwsza, to kwestia większej elastyczności Norwegii w ustalaniu cen. Nie od dziś wiadomo, że z Gazpromem negocjuje się ciężko. Wydaje się więc, że Rosja nie rozumie, że są momenty, kiedy trzeba nieco obniżyć ceny, by nie wypaść z rynku. Oczywiście taka sytuacja mnie nie dziwi, bo to idealnie wpisuje się w politykę Gazpromu i to jaki wizerunek chce on mieć na rynku gazowym.
Druga możliwość to pewna zmiana w polityce energetycznej wielu krajów – zyskują OZE, zyskują elektrownie węglowe, gaz natomiast okazuje się jednym z droższych paliw. Trzecia, to nic nowego – ryzyko dostaw gazu z Rosji (zdarzało się przecież, że dostawy te były mniejsze). Wiarygodność Rosji jest co najmniej wątpliwa.
Jak do tej sytuacji odnosi się sam Gazprom? Jak można się było spodziewać władze uważają, że problemu nie ma. Jak więc będzie się rozwijała sytuacja na rynku gazu? Czy faktycznie Gazprom będzie tracił swój udział w rynku i przestanie być głównym rozgrywającym na europejskim rynku gazu?
