Będąc przejazdem w Z. odwiedziłem tamtejszy ogród zoologiczny, słynący z licznych ciekawych przedstawicieli fauny. Interesujące były muflony, muły, lisy farbowane i krowy biurowe, ale szczególną moją uwagę przykuło zwierzę w klatce opatrzonej tabliczką "Wykształciuch vulgaris". Tabliczka informowała:
Krzyżówka ssaka, ptaka (nielota), gada i płaza. Wielką osobliwością tego gatunku jest jednak brak kręgosłupa. Zamieszkuje głównie tereny miejskie środkowej Europy. Wciąż jeszcze dość licznie rozpowszechniony, na wolności wegetuje obecnie na śmietniku historii. Mała głowa, duży dziób. Upierzenie czerwone, podobnie upieprzenie. W dotyku oślizgły.
Odznacza się dużymi zdolnościami adaptacji. W razie potrzeby potrafi pełzać, szybko biegać, pływać wokół tematu, chować głowę w piasek, zrzucać skórę, syczeć, kąsać, dziobać i pluć żrącą cieczą o nieprzyjemnej woni. W niewoli szybko poddaje się tresurze.
Po raz pierwszy opisany przez przyrodnika Vlada Ilitscha, który nadał mu wciąż jeszcze funkcjonującą nazwę debilis utilis.
Neurobiolodzy wskazują na silnie u tego gatunku zakorzenione, choć nie do końca jeszcze wyjaśnione, poczucie misji.
Wykształciuch odżywia się płotką, plotką, bitą pianą, kwaśnym ogórkiem i wodą z gazet. Tryb życia stadny.
Smutny zwierzak przekrzywił główkę i łypał na mnie prosząco zza krat. Zdjęty nagłą litością wyczekałem chwili, gdy dozorca był odwrócony w przeciwną stronę i pstryknąłem wykształciuchowi dropsa z papierka, po czym odwróciłem się i pomaszerowałem w kierunku pawilonu hipopotamów.
