Takie parametry miał mój pierwszy domowy komputer z dostępem do internetu.Dziś to juz nawet nie zabytek ale na tamte lata był dosyć „wypasiony”, a dostęp do sieci miałem jeden z lepszych w Polsce, gdyż mój dostawca, jako jeden pierwszych w kraju zapewnił internet przez „kablówkę”, a ja byłem jednym z pierwszych abonentów w Gdyni. Nie dlatego, że tak byłem szybki, lecz usługa była wprowadzana najpierw u mnie na osiedlu.
To w domu, w pracy zetknąłem się z internetem kilka lat wcześniej. Któregoś dnia szef przyniósł dziwne pudełko i po podłączeniu (a trochę to trwało) zawołał wszystkich. Po wybraniu numeru dostępowego 0-202122 i kilkunastu sekundach brzęczenia uzyskał połączenie. Znalazł wyszukiwarkę – była to chyba Altavista i zapytał czego szukać? – zgodność wśród personelu była wielka, wszyscy jak jedna mąż kazali szefowi wpisać w wyszukiwarkę hasło PLAYBOY. Na początku przydatność była znikoma, raczej ograniczała się do szukania ciekawostek i różnych zupełnie niepotrzebnych informacji. Dopiero po jakimś czasie sieć została wykorzystana do pracy. Ale na początku była to rozrywka.
Dziś bez internetu nie istniałby świat taki jaki znamy, można zrobić prawie wszystko nie wychodząc z domu lub nie ruszając się zza biurka. Można pracować efektywnie będąc w dowolnym miejscu (no prawie) na świecie. Mając telefon komórkowy (a już na pewno satelitarny) i notebooka z dostępem do netu możemy być efektywnym pracownikami bez względu na to gdzie aktualnie się znajdujemy. Mamy również dostęp do wszystkich informacji i jesteśmy „na bieżąco” z tym co się dzieje na świecie.
Jednocześnie stajemy się powoli niewolnikami globalnej wioski, setki (jeżeli nie tysiące) aplikacji śledzą nasz każdy ruch, analizują preferencje, kontakty, strony na jakie wchodzimy. Przekazują sobie wzajemnie informacje na nasz temat, tworząc indywidualny profil, dzięki czemu można kierować reklamy uwzględniające nasz gust i potrzeby. Pół biedy gdy to wszystko ma charakter jedynie handlowy, lecz równie dobrze można opracować profil psychologiczny dający dostęp do nas różnym instytucjom, które wcale nie muszą działać dla naszego dobra.
Bez względu na to jak byśmy nie byli zaawansowani informatycznie, zawsze zostawiamy ślady, co najwyżej jest ich trochę mniej ale nie stanowi to większego problemu. Jak ktoś chce nas znaleźć – zawsze mu się uda.
Internet daje ogromną wolność, swobodny dostęp do informacji jest przecież tej wolności gwarantem. Nawet podejmowane w różnych krajach próby ograniczenia dostępu czy wręcz cenzura internetu nie daje możliwości wyeliminowania niepożądanych (z punktu widzenia rządu) informacji. Internet zmienił nasz sposób komunikowania się / parę lat temu moja wówczas 6 letnia córka dostała list od babci, powiedzieliśmy jej aby odpisała i wysłała odpowiedź. Na to córka zadała pytanie, a jak mam wysłać list mailem?/. Zmienia niestety również treść i głębię wypowiedzi, komunikowanie się np. poprzez Twittera skraca możliwy przekaz, uniemożliwia to prezentowanie dłuższych, przemyślanych i dających szanse na udokumentowanie poglądów wypowiedzi.
Z jednej strony powierzchowność i infantylność, z drugiej opracowania naukowe i „burze mózgów”. Wolność i totalna kontrola. Encyklopedie i pornografia. Wygoda, swoboda i uwiązanie. Internet dzis to to wszystko i dużo, dużo więcej. Tyle samo zagrożeń ile pozytywów. W którą pójdzie stronę, tego chyba dziś nikt nie jest w stanie przewidzieć, tak jak nikt dwadzieścia lat temu w Polsce nie był w stanie nawet sobie wyobrazić, że jakiś anonimowy gschab, będzie sobie siedział przed komputerem i pisał niniejsze słowa, a odczytać je będą mogli wszyscy (oczywiście jeżeli będą chcieli) mający choćby telefon komórkowy.
Dziś mija symboliczna, dwudziesta rocznica polskiego internetu. Oczywiście początki były wcześniej ale taka data została przyjęta gdyż wtedy po raz pierwszy w Polsce połaczono się za pośrednictwem IP.
