Europejski szczyt podjął decyzję o ratowaniu greckiej gospodarki. Z pozycji siły wymusił na bankach zgodę na swoje propozycje licząc, że pieniądze wpompowane w gospodarkę Grecji oraz częściowe umorzenie długów ustabilizuje finanse tego kraju i dzięki temu kryzys strefy euro (przynajmniej w dotychczasowej postaci) ograniczy się tylko do Grecji. Z punktu widzenia Europy była to chyba jedyna możliwa decyzja dająca jakieś szanse na pozytywne rozwiązanie problemu. Niestety to tylko szansa i to niosąca za sobą równie dużo niebezpieczeństw co przynosząca potencjalnych korzyści.
Obniżenie zadłużenia Grecji do poziomu 120% PKB jest sprowadzeniem go do poziomu, w którym kraj ten zaczął wpadać w spiralę zadłużenia, czyli mimo działań UE to od Greków będzie zależało czy sytuacja obecna się powtórzy czy też dzięki koniecznym, niepopularnym reformom kraj wyjdzie na prosta. Biorąc pod uwagę liczne społeczne sprzeciwy jakie mają miejsce w Grecji i fakt, że drastyczne cięcia dopiero zaczynają obowiązywać (lub niedługo zaczną) można z duża dozą prawdopodobieństwa domniemywać, że opór społeczny wobec działań rządu będzie ogromny. Jest duża szansa, że obecny, reformatorski rząd zostanie obalony, a na jego miejsce zostanie powołany populistyczny, reprezentujący powszechny w Grecji pogląd, iż wszystkiemu winna jest Unia Europejska oraz wspólna waluta. Gdyby nie one to byłoby pięknie, a gospodarka kraju by kwitła.
Kolejnym, ogromnym zagrożeniem dla europejskiej (a również i światowej gospodarki) są kłopoty innych państw. Choć pomoc dla Grecji ma mieć charakter incydentalny jednak nie wyobrażam sobie sytuacji aby w sytuacji analogicznej nie została ona udzielona innemu krajowi. Pierwsze w kolejce są Włochy, które choć wprowadziły pakiet antykryzysowy, jednak od razu po jego przyjęciu zaczęły się z poszczególnych pomysłów wycofywać. Ze względu na wielkość oraz wyższy poziom gospodarczy Włoch ewentualny kryzys miałby dużo poważniejsze konsekwencje dla Europy niż ten grecki, a i ewentualna pomoc musiałaby być znaczniejsza.
Europa nie naprawiła sytuacji, jedynie umożliwiła dłuższą reanimację, czy pacjent wyzdrowieje czy też umrze zależeć będzie od pacjenta ale również od sposobu i czasu trwania reanimacji.
Planowane zwiększenie Europejskiego Funduszu Stabilności do kwoty biliona euro wyraźnie wskazuje, że państwa strefy euro liczą się z koniecznością (i to mimo zapewnień) udzielania pomocy innym krajom. Mamy tu już do czynienia nie z interwencjonizmem państwowym, a wręcz kontynentalnym czy nawet światowym, a ten zastosowany w sposób nieodpowiedni może przynieść więcej szkody niż pożytku. Dzieje się to przy jednoczesnym zapowiadanym przejęciu części akcji banków (przy ich ewentualnym dokapitalizowniu) przez rządy dające pieniądze. Odpowiedzialność za całość takich działań, decyzje komu i jak pomóc i ewentualne konsekwencje podjętych decyzji czynią cały pakiet niezwykle ryzykownym i jednocześnie przenoszą ogromną odpowiedzialność na polityków, którzy wcale nie muszą być super fachowcami (choć bez wątpienia z opinii takowych korzystają) ale jednocześnie są ograniczeni przez swoich wyborców i krajowe parlamenty. W każdej chwili mogą stracić pełnomocnictwo do podejmowania decyzji, które będą się wydawać zbyt kosztowne dla poszczególnych krajów i na pewno spotkają się z narastającą krytyką ze strony populistów czy eurosceptyków. Czy politycy są w stanie oprzeć się takim naciskom?
Obecnie, kiedy przegapiono czas na zduszenie kryzysu w zarodku, podjęta decyzja wydaje się jedyną możliwą do zaakceptowania z punktu widzenia europejskiej gospodarki oraz wspólnej europejskiej polityki. Jednak mimo szansy na pozytywne efekty niesie za sobą ogromne zagrożenia, zagrożenia które mogą (jeżeliby się spełniły) zakończyć funkcjonowanie Unii Europejskiej, a już na pewno w takim kształcie w jakim istnieje dziś.
