W związku z Cejrowskim przypomina się stara anegdota: Polakowi w zaborze rosyjskim zepsuł się ząb trzonowy i koniecznym było go wyrwać. Polak znalazł rosyjskiego oficera i zaczął się z nim spierać, kto bardziej kocha carycę. Rosjanin był oczywiście urażony sugestią, że obcokrajowiec może kochać carycę bardziej niż on. Polak, żeby swoją "miłość" udowodnić, wziął go ze sobą do balwierza i zadeklarował: "Dla miłości carycy daję sobie wyrwać ten oto ząb trzonowy". Oficer, patrząc na lejącą się krew, nie wytrzymał psychicznie, rzucił się na drugie krzesło i rozkazał "Rwij dwa!"
I tu mamy do czynienia z czymś podobnym: decyzja (przyjemniejsza niż wyrwanie zęba) już podjęta z zupełnie innych powodów, ale korzystamy z okazji do dorobienia ideologii. Nie musi to być złe: w przytoczonej anegdocie, Polakowi udało się błahy zabieg medyczny przekształcić w czyn patriotyczny. Z tym, że anegdota oznacza po dzisiejszemu "kawał", historyjka wymyślona po to, żeby była śmieszna, a jest śmieszna dlatego, że wiemy, że Polak rwał ząb wcale nie z miłości do carycy. Podobnie wiemy, że Cejrowski przeprowadza się do Ekwadoru wcale nie z powodu UE i dlatego ta próba dorobienia ideologii wychodzi śmiesznie.
Cejrowski po jeździł dużo po rejonie świata, w którym leży Ekwador i pisał świetne relacje z tych podróży, które czytywałam w "Opcji na prawo". Widać było z tych relacji, że mu się tam podoba. Wygnanie z przyczyn politycznych - czy wymuszone, czy dobrowolne - nie polega na jechaniu do kraju, w którym się komuś bardzo podoba. Mickiewicz i Szopen cierpieli na paryskim bruku, Cejrowski nie będzie cierpiał na ekwadorskiej ściółce leśnej - będzie się w Ekwadorze świetnie bawił i ja mu tej świetnej zabawy szczerze życzę, ale to nie jest poświęcenie nawet miary wyrwania zęba; jak ktokolwiek ma uwierzyć, że mamy do czynienia z politycznym samowygnaniem w proteście przeciwko czemukolwiek?
Dorabianie ideologii nie musi być złe, ale trzeba to umieć.
