Realizacja wartości i ideałów Sierpnia zawartych w programie Lecha Kaczyńskiego to nie utopijna mrzonka, to realna i możliwa, a wręcz konieczna i jedyna droga, na którą musi wrócić Polska, jeśli chcemy się nadal rozwijać, jeżeli chcemy dołączyć do rodziny wolnych, silnych i bezpiecznych narodów.
Tak zwięźle można wyrazić przesłanie płynące z konferencji w Sali BHP Stoczni Gdańskiej, która odbyła się we wtorek 26 sierpnia: „Polska Solidarna Lecha Kaczyńskiego. Przesłanie Sierpnia – zdrowie, praca, rodzina, bezpieczeństwo – dziś”W spotkaniu zorganizowanym przez Parlamentarny Zespół ds. Obrony Ideałów Solidarności, Ruch Społeczny im. Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego oraz Zarząd Regionu Gdańskiego NSZZ Solidarność uczestniczyli Jarosław Kaczyński, Piotr Duda, parlamentarzyści PiS z całej Polski oraz członkowie i sympatycy Solidarności. Dążenie do realizacji wartości Sierpnia jest tym, co łączy NSZZ Solidarność z Prawem i Sprawiedliwością.
Busola
Prezydent Lech Kaczyński był człowiekiem Solidarności, jako działacz Związku – zarówno w okresie działalności legalnej, jak i nielegalnej – jako prawnik, intelektualista, polityk, wreszcie jako prezydent. Solidarność to jedno z głównych pojęć w jego spuściźnie i busola w kwestiach programowych. Jako związkowiec doceniał wartość inicjatywy obywatelskiej, ale widział, że nie zastąpi ona państwa. Rozumiał, że państwo nie może zostawić obywateli bez pomocy i widział ścisły związek wzajemnych obowiązków obywateli i państwa, zapewniający wielowymiarowo widziane bezpieczeństwo, w tym bezpieczeństwo zdrowotne i socjalne – wspominał swojego byłego szefa i przyjaciela Maciej Łopiński.
Dorobek naukowy prof. Lecha Kaczyńskiego, wybitnego teoretyka prawa pracy, potwierdza, że nauka może służyć człowiekowi. Lech Kaczyński zajmował się kwestiami zabezpieczeń społecznych, w tym rentą socjalną, interesował się układami zbiorowymi pracy jako źródłem prawa pracy, wskazywał na konieczność dialogu społecznego i porozumień pracodawców z organizacjami związkowymi. Był wielkim orędownikiem sprawiedliwości w stosunkach pracy. Miał wizję rozwoju społeczno-gospodarczego Polski, opartego na równowadze pomiędzy pracą i kapitałem, w której pracownik nie jest tylko pozycją w kosztach, które trzeba za wszelką cenę redukować. Wynagrodzenie pracownika jest także paliwem kreującym wzrost spożycia, czyli popytu. Polska lekceważąc to wszystko dzisiaj - marnuje swój potencjał.
Bariera rozwoju
Strategia Platformy, rozwoju opartego na niskich kosztach pracy, jest ślepą uliczką. Jest samobójcza. Wydajność pracy polskiego pracownika sięga dzisiaj 74 proc. średniej europejskiej, podczas gdy średnia płaca netto to zaledwie 30 proc. przeciętnej płacy w Europie. Te liczby krzyczą. Poza pazernością pracodawców nie ma żadnych przeszkód dla znaczącego podniesienia płac bez ryzyka utraty konkurencyjności gospodarki. W stosunku do Niemiec możemy podnieść płace o 41 proc., a do Francji – nawet 57 proc. Udział zysków w przedsiębiorstwach w wartości dodanej wynosi 49 proc. w Polsce wobec 37 proc. w Europie. Z kolei rentowność kapitału brutto wynosi ponad 28 proc. w Polsce wobec mniej niż 18 proc. w Europie.
Wzrost wynagrodzeń to najlepszy sposób na ograniczenie delokalizacji zysków za granicę przez międzynarodowe koncerny. To sposób na dofinansowanie systemu emerytalnego i poprawę finansów publicznych.
Polski rynek wewnętrzny jest głównym źródłem wzrostu gospodarczego, dlatego wzrost wynagrodzeń jest działaniem możliwym do realizacji i istotnym dla przyszłości.
Wolność bezrobocia i emigracji
Na obchodach 30. rocznicy podpisania Porozumień Sierpniowych w Szczecinie, 29 sierpnia 2010 roku prezydent Bronisław Komorowski, wskazując na widoczne nieopodal stojące bez ruchu stoczniowe dźwigi, nazwał je polską statuą wolności. Tyleż bezpodstawne, co pełne megalomanii porównywanie martwych dźwigów do statuy wolności było niesmaczne i przykre. Boleśnie raniło serca ludzi, którym los polskich stoczni jest bliski i mocno przeżywają ich upadek. Pan prezydent był wyraźnie zadowolony z tego błyskotliwego – jak mu się zapewne wydawało – porównania. Nie zważał na to, że mówi do stoczniowców i ich rodzin, którym jeszcze nie obeschły łzy po utraconych miejscach pracy.
Dzień później w Gdańsku, przed koncertem z okazji rocznicy Sierpnia ’80 zorganizowanym na byłych terenach stoczniowych, Bronisław Komorowski wezwał wszystkich do radowania się: „Dzisiaj cała Polska cieszy się razem z nami.” Do tych, którzy nie byli radośni, zwrócił się cytując Piłsudskiego: „Ci, którzy wolą kwas śledzienników, niech idą swoją drogą”. Mówił to niespełna cztery miesiące po Tragedii Smoleńskiej. Podobnie jak miliony Polaków nie byłem w radosnym nastroju, więc poczułem się wyproszony z koncertu. Wyszedłem, bo po takich słowach nie tylko nie czułem się tam dobrze, ale mocno utwierdziłem w przekonaniu, że z Bronisławem Komorowskim nie jest mi po drodze. Poszedłem swoją drogą, tak jak wzywał. Przez kolejne lata coraz silniej przekonywałem się, że jedyną zasługą obecnego prezydenta jest to, że na jego tle jeszcze wyraźniej widać jak wielkim Prezydentem był Lech Kaczyński.
Jaki prezydent, taki ECS
Monumentalne Trzy Krzyże Pomnika Poległych Stoczniowców 1970 stojącego na Placu Solidarności w Gdańsku wydają się jakby nieco mniejsze na tle ogromnej rdzawej bryły, która wyrosła za nimi. Nowa siedziba Europejskiego Centrum Solidarności w zamyśle autorów ma się stać architektoniczną ikoną Gdańska, a rdzawa elewacja ma się kojarzyć ze stocznią. Nie wątpię, że ponura bryła stanie się ikoną miasta, ale skojarzenia budzą mieszane uczucia. To prawda, że stocznia powoli umiera niczym korodująca konstrukcja , ale autorom chyba nie o to chodziło. Każdy, kto miał do czynienia ze stocznią produkcyjną, wie doskonale, że blachy okrętowe przed użyciem podlegają obróbce wstępnej i są dobrze zabezpieczane powłokami ochronnymi. W trakcie produkcji sekcje i bloki nie mają prawa rdzewieć. Dla stoczniowca widok skorodowanej konstrukcji jest zawsze przykry. Może jednak w rdzawej elewacji jest jakaś prawda. Oto Europejskie Centrum Solidarności być może stanowi alegorią tego, co z Solidarności pozostało w sercach ludzi, którzy dzisiaj rządzą Polską. Minister Bartłomiej Sienkiewicz pewnie wyraziłby to dosadniej. Ja poprzestanę na określeniu: dla nich to pewnie kupa złomu.
Janusz Śniadek
tekst opublikowany w GPC, 30.08.14 r.
