W zeszłym roku, około czerwca-lipca, mediami wstrząsnęła informacja - polscy naukowcy z Uniwersytetu im. Marii Curie-Skłodowskiej są bliscy przełomowego odkrycia. Zamienią CO2 w wysokooktanowe paliwo, a i nie wykluczają, iż uda się uzyskąc również gaz. Nie wdając się już w opis reakcji chemicznych, zdaniem profesora Dobiesława Nazimka koszt produkcji jednego litra takiego paliwa kosztowałby kilkadziesiąt groszy. Dysponowalibyśmy zatem nie tylko tańszym paliwem, ale również - w zamyśle pomysłodawców - z fabryk zabieralibyśmy dwutlenek węgla i tym samym wspomogli ochronę środowiska oraz moglibyśmy sprzedawać prawa do emisji CO2. Państwo zarabiałoby też na akcyzie. Sprawą żywo interesowało się Ministerstwo Gospodarki.
Wszystko ładnie, pięknie, ale temat równie szybko, jak się pojawił, zniknął z mediów. Nie twierdzę, że w przyszłości nie wróci, ale to, co udaje się w laboratorium, często nie udaje się osiągnąć w warunkach przemysłowych. Z zapowiadanego przełomu na razie mamy tyle, co z obietnicy polskich piłkarzy, że dostaną się na Mundial 2010 w RPA.
Od kilku miesięcy pojawiają się informacje dotyczące gazu łupkowego. Polska ma posiadać niekonwencjonalne zasoby tego surowca, jak szacują amerykańskie koncerny, w wysokości od 1 do 3 bln m3. Ostrożniejsze rachunki mówią o mniejszych złożach. Ministerstwo Gospodarki ogłasza, iż jest to "energetyczna szansa dla Polski", a minister Sikorski, że to nadzieja na uniezależnienie od dostaw rosyjskich.
Polska zużywa rocznie około 13,5-14 mld m3 gazu. Warto poczekać na potwierdzenie/zaprzeczenie informacji na temat wielkości złóż niekonwencjonalnego gazu. Na razie Polacy wydali kilkadziesiąt koncesji na poszukiwanie. To dopiero rozgrzewka, do której powoli zaczęły przyłączać się polskie firmy - PGNiG oraz Orlen. Jeżeli byłoby zatem 1,5 bln m3 gazu (jeden z szacunków), to mielibyśmy tego surowca na 100 lat naszego zapotrzebowania. Czy to takie proste?
Niestety, nie. Zawsze lepiej przyjemnie się zaskoczyć niż niemile rozczarować. Nie jest wcale powiedziane, że szacunki amerykańskich koncernów się sprawdzą. Może się okazać, że gazu łupkowego jest mniej niż początkowo przypuszczano. Drugim problemem jest opłacalność wydobycia - nie została ona jeszcze określona. W dodatku, tylko Amerykanie dysponują stosownym know-how i, postępując według swojego motta business is business, za darmo się z nami nie podzielą. Ostatnią kwestią jest czas - po spełnieniu wszystkich warunków i pozytywnej ocenie opłacalności wydobycia, budowa infrastruktury, rozpoczęcie interesu to nie tylko zainwestowania dziesiątek milionów złotych, ale również co najmniej kilku lat.
To prawda, że potwierdzenie informacji medialnych zmieniłoby sytuację geopolityczną Polski, ale nie staniemy się zaraz drugim Kuwejtem czy Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi. Wydobycie gazu niekonwencjonalnego jest droższe niż konwencjonalnego, a ręce po lwią część zysku na pewno wyciągną Amerykanie (w Polsce są już m.in. Chevron i Exxon Mobil) i polski rząd będzie musiał się z nimi podzielić. Polacy mieliby jednak własne złoża i np. gra tzw. szantażem gazowym przez Moskwę, byłaby dużo trudniejsza. Rosjanie straciliby wobec nas kartę przetargową, a Nord Stream zacząłby bawić, a nie straszyć.
Gaz łupkowy nie wygląda na tanią sensację rodem z tabloidów, ale zamiast snuć dalekosiężne plany o Polsce eksportującej gaz, lepiej poczekać na wyniki analiz ekspertów. Łatwo bowiem można sobie wyobrazić sytuację, iż Polsce bardziej będzie się opłacało kupować gaz od Gazpromu, a nasz, łupkowy, wysyłać za granicę. Rozpoczęcie wydobycia, doprowadziłoby do ziszczenia się marzenia polskich polityków - dywersyfikacji.
(...)
czytaj dalszą część artykułu na blogu głównym.
--------
Zapraszam również na profil "Kącika Dyplomatycznego" na Facebooku, który pozwala na łatwe śledzenie bloga, czytanie polecane przez autora materiałów, a także umożliwia merytoryczną dyskusję na wysokim poziomie. Istnieje również możliwość polecenia własnych artykułów. Już ponad 110 osób obserwuje "Kącik Dyplomatyczny"!
