Arabskiej Wiosny Ludów nie będzie. Zin Al-Abidin Ben Ali został porwany przez falę tzw. jaśminowej rewolucji, choć zaczęło się niepozornie od Mohammed’a Bouazizi’ego, który poszedł śladami Jana Palach’a. Ben Ali musiał uciekać przed gniewem ludu do Libii (ślę ukłony w stronę Pana Barbura). Warte odnotowania jest pojawiająca się w mediach światowych spekulacja, że Egipt nie chciał zapewnić mu ochrony. Przyczyna jest nam już znana, a jej emanacja wieczorami pojawia się na ulicach Kairu.
Nie będzie efektu domina. O wydarzeniach w Tunezji zdecydowała jedna rzecz, która jest nie do powtórzenia ani w sąsiednich państwach, gdzie rządzą Abdelaziz Buteflika i Muammar Kadafi, nie w państwie Hosni’ego Moubarak’a, ani w Jemenie, gdzie dzisiaj pojawiają się ogniska niepokojów. Do protestującego ludu w Tunezji dołączyło wojsko i policja. Póki w Egipcie, Jemenie czy Libii i innych państwach arabskich za władzą stoją służby porządkowe, żadna rewolucja, żadne przewroty w tym rejonie świata nie mają prawa bytu.
W Egipcie „tłumy” wychodzą na ulicę. Jest to mała manipulacja, ponieważ w drugą noc protestów na ulice wyszło ok. 30 tysięcy ludzi, w kolejną ok. 20 tysięcy (dane czerpię z telewizji Al-Jazzera), a liczba obywateli samego Kairu to ok. 20 milionów. Poza tym protestują tylko ci najbiedniejsi. W Tunezji protestowały wszystkie warstwy społeczne i niemal wszyscy wyszli na ulicę.
W mediach poluje się na sensację i spełnienie oczekiwania przeżycia jakiegoś wielkiego wydarzenia. Może to dlatego nikt nie chce dostrzegać, że takie przewroty w innych krajach arabskich są nie na rękę poważnym siłom międzynarodowym, ponieważ takie kraje jak Egipt, Arabia Saudyjska, ale również jak Syria (sic!) czy Libia (sic!) są gwarantem stabilizacji.
Może jest to pokrętna wykładnia stabilizacji, ale wszystkim zainteresowanym ona pasuje i jest głównym powodem, dla którego jaśmin nie rozsieje się na mało żyzne pola.
