Redaktor gazety, która zawsze ma rację (The Illustrated London News, jeśli wierzyć Chestertonowi) dostał od mniej znanego uniwersytetu w szacownym akademickim mieście Oakley-on-Anne honorowy doktorat za przeszłe zasługi. Ponieważ, przy całym uznaniu przeszłych zasług, obecne działania laureata budziły pewne wątpliwości, ozwało się parę głosów protestu, co w mieście takim, jak Oakley-on-Anne, znanym z koncyliacyjnego zamiatania problemów pod dywan, było wydarzeniem niezwykłym.
Protestujących pouczył rektor, że mogą protestować, ponieważ nowy doktor honorowy z pasją i oddaniem o walczył o wolność słowa. Bohater dnia oświadczył, że zawsze bronił swobody wypowiedzi, nawet prawa do obrzucania go obelgami.
Tu kot niniejszego bloga usłyszał lekki dysonans. Otóż gazeta, która zawsze ma rację, zwykła była traktować osoby o innych poglądach jak, nie przymierzając, publicyści Memphis Avalanche,a sam naczelny zwykł był ostatnio polemizować realizując gwarantowane mu przez Konstytytucję prawo do sądu.
Sam zaś protest wyglądał tak, jeśli wierzyć amerykańskiej prasie: kilku uczonych napisało list protestacyjny, przed uczelnią stała pikieta, na sali jeden z oponentów wykrzyczał swój sprzeciw, wdał się w polemikę z szacowną akademiczką (ale pan da spokój, przecież to jest przede wszystkim nasze święto) po czym został wyprowadzony przez ochronę.
Kiedy przed laty w bliźniaczym Shirley-on-Anne miejscowy uniwersytet przyznawał honorowy doktorat uczonemu, którego badania i postawa budziły sprzeciw części środowiska, rzecz wyglądała inaczej. Otóż uczeni sprzeciwiający się nadaniu godności owemu uczonemu i gdy rektor odczytał uchwałę o nadaniu mu stopnia honorowego jeden po drugim wstawali, mówiąc głośno non placet (brak zgody) i wychodzili.
Czyżbyśmy już zapomnieli, jak się pewne rzeczy robi?
