Kiedy przedstawiam się jako socjalista, słyszę od razu o tym, że chciałbym upaństwowić wszystko, wrócić do gospodarki centralnie planowanej i pozbawić obywateli swobody wyboru. Ten sam mit dotyczy podatków – socjalizm, nie wiedzieć czemu, kojarzony jest z wysokimi podatkami. A przecież nie o to tak naprawdę chodzi. Podatki nie muszą być strasznie wysokie, zabierające obywatelom większość ich pieniędzy. Chodzi raczej o ich powszechność. W chwili obecnej mamy system, w którym płacenie podatków dotyka jedynie najmniej zarabiających i prowadzących małe firmy. Bogaci i międzynarodowe korporacje stać na to, by podatków nie płacić w ogóle. Tutaj tak naprawdę tkwi źródło problemów, nie w ich wysokości.
Oczywiście, że każdy z nas chce płacić jak najmniej. Hasło niskich podatków jest w gruncie rzeczy populistyczne, bo odwołuje się do najniższych instynktów – mój, moje. W ten sposób nie stworzymy społeczeństwa obywatelskiego. Nasi obywatele dziś nie mają żadnego wpływu na to, co dzieje się z ich pieniędzmi. Powoli się to zmienia, budżety obywatelskie stają się modne i w naszym kraju. Dopóki jednak nie będzie to w pewien sposób uregulowane, wysokość podatków pozostanie tylko festiwalem życzeń polityków. W podatkach bowiem istnieje ważny drugi wektor, zupełnie pomijany przy tego rodzaju dyskusjach. Chodzi mianowicie o dystrybucję. Jeśli dziś z podatków nie stać nas na szkoły, a stać na dofinansowywanie wielkich firm, to coś jest nie tak. Przeciętny obywatel widzi te sprzeczności, mając poczucie bezsensu płacenia za usługi, których nie dostarcza państwo. Dobra dystrybucja sprawi, że przestaniemy patrzeć jednostkowo na problem wysokości procentu naszych zarobków, a skoncentrujemy się na tym, co za nasze pieniądze otrzymujemy. Na razie to zapewne pieśń przyszłości, ale obecny system jest tak niewydolny, że zmiany są konieczne. I mogą nadejść szybciej, niż wielu z nas się może wydawać.
Tekst był głosem w dyskusji portalu wgospodarce. pl:
http://wgospodarce.pl/opinie/12551-podatki-wysokie-czy-niskie
